Een heel verhaal.

 Ten eerste, hartelijk dank voor alle lieve reacties op m'n vorige blog. De tranen schoten me in de ogen.  De laatste tijd ben ik echt een emotionele dweil, bij het minste geringste zit ik te janken, huilende mensen op tv dan ga ik mee doen, daarom vind ik De beste zangers ook een vreselijk programma, en huilen als je boek leest; deed ik vroeger écht nooit. 

Goed, Het is allemaal nog erg onwennig dat Joke er niet meer is, het gaat nog zo vaak door m'n hoofd: dat moet ik Joke even vertellen, of zal ik morgen even een wijntje bij haar gaan drinken enz. Maar dat is logisch natuurlijk.

Afgelopen week was dus niet leuk, vooral vrijdag toen haar zoon me belde om het treurige nieuws te vertellen, hij vroeg ook aan me of ik ook wat mensen wilde bellen om het door te geven, natuurlijk heb ik dat gedaan maar dat gaat niet in je koude kleren zitten. 

Goed, dat was vrijdag, gisteren, zaterdag, zou ik met Tante Truus naar de kapper gaan. Toen ik om 1 uur bij haar binnen kwam ( de afspraak was om half 2) zat ze helemaal ontredderd met haar tablet op schoot in haar stoel, nog niet goed aangekleed, geen schoenen aan, tas klaar enz. want "ze" hadden al haar belangrijke mail verwijderd en met "ze" bedoelde ze de thuiszorg. Ik zag de bui al hangen, half 2 gaan we niet redden. Gelukkig belde de kapper op dat moment,  of we ook wat later konden komen maar Truus wat zo ontdaan dat ze ter plekke de hele afspraak annuleerde. 

Goed, omdat ik nu dus tijd over had dacht ik: dan ga ik maar even rustig zitten om het hele verhaal aan te horen over wat er nou precies aan de hand is. Nou, degene die haar administratie doet, Marie ( gefingeerde naam) heeft alles helemaal verkeerd gedaan want ALLES GAAT FOUT ( Truus haar woorden) op mijn vraag: '

'wát gaat er dan allemaal fout?'

' ALLES!'

'maar maak het eens concreet'

Toen kwam er een onsamenhangend verhaal waar ik niet veel van begreep, het enige wat duidelijk was dat ze allerlei belangrijke berichten over haar overstap van de WMO naar de WLZ kwijt was en dat ze er vanmorgen nog wél waren maar nu ze een uurtje later er nog eens naar wilde kijken waren ze opeens weg! ECHT WEG! NIET ZOMAAR WEG MAAR ECHT DEFINITIEF WEG en dat kwam volgens haar doordat Marie had gezien dat zij, Truus, naar die berichten aan het zoeken was en Marie wilde niet dat zij die berichten las en had ze daarom gauw verwijderd ( Marie kan, om voor mij totaal onduidelijke reden,  in Truus haar inbox, (heeft iets te maken met niet communicerende apparaten of zo iets, snap er niets van) Alsof Marie op haar vrije zaterdag Truus haar inbox in de gaten zit te houden, hoe verzin je het.

Goed, het gevolg was dat we anderhalf uur bezig zijn geweest om die berichten terug te vinden, waarbij Truus de tablet eigenlijk niet uit handen wilde geven en alles zelf wilde in toetsen wat dan weer vaak fout ging omdat ze slecht ziet, dus moest ik steeds aanwijzen waar ze moest klikken, alleen als er een naam of een woord ingevuld moest worden mocht ik dat even doen. Geduld, geduld, geduld. En hé daar waren de berichten weer. 

'zie je nou wat er gebeurd?  "ze" ziet natuurlijk dat ik zit te rommelen en op zoek ben en nu heeft "ze" die berichten weer gauw teruggezet "ze" nemen we gewoon in de maling'. En nog veel meer van dit soort opmerkingen. 

Goed, die berichten waren er natuurlijk al die tijd nog wel maar ergens ver weg gestopt door al dat gerommel van haar. Want ze wil steeds dingen verplaatsen en in mappen stoppen enz. Nadat ik die berichten langzaam had voor gelezen  en punt voor punt besproken had was het hart wat gerust, dacht ik, en ben weggegaan. Maar volgens haar klopte het nog steeds niet wat Marie  van de thuiszorg allemaal deed.

Eerst ben ik een wandeling gaan maken, jammer genoeg waaide het niet hard want daar had ik heel erg behoefte aan, even een frisse wind door m'n hoofd maar die moest ik er dan maar even bij denken.

Eenmaal thuis meteen omgekleed en een huispak aan gedaan, ik was er even klaar mee. Na een uurtje ging de telefoon;

'weet je wat er nu gebeurd is? AL m'n mailtjes zijn  weg "ze" hebben m'n hele mailprogramma afgesloten'

En weer heb ik geduldig uitgelegd dat ze even alles af moest sluiten, even moest wachten en dat ik haar dan een mailtje zou sturen om te kijken of ze dat zou ontvangen en ja hoor daar was m'n mail. Dus het programma was niet afgesloten en die mailtjes die zogenaamd weg zijn die zullen er ook vast nog wel ergens zijn. 

Zou dit een vorm van dementie kunnen zijn? Deze achterdocht? 

Nu ik  ik er over nadenk, hoe meer ik denk dat ik er voor teken; de manier waarop Joke is overleden. Nog redelijk goed van lijf, leden en hoofd, een paar dagen ziek en dan vóór de grote aftakeling begonnen is; bam, klaar. Misschien hard voor de nabestaanden maar fijn voor jezelf, trouwens voor nabestaanden is aftakeling ook vreselijk om mee te moeten maken. 

Nou, het is weer een heel verhaal geworden, ik hoop dat jullie een beetje snappen hoe ik de laatste dagen heb beleeft. 

Allemaal een hele goede dag,  en om positief te eindigen: ik ga vanmiddag iets heel leuks doen,😃 met de twee dochters lunchen en daarna naar de Stopera maar daarover morgen meer.🙋