Gisteren werd ik ineens overvallen door gevoelens van spijt, nou weet ik dat ergens spijt van hebben niet zoveel zin heeft en al helemaal niet als dat waar je spijt over hebt niet meer terug te draaien is. Maar toch had ik spijt. ( raar woord trouwens als je het vaak uitspreekt).
Omdat ik last had van opruimwoede was ik weer eens een kastje aan het opruimen daar kwam ik een doos tegen met rouwkaarten, die bewaar ik altijd omdat ik een slecht geheugen voor datums heb. ( datums? data? kan allebei volgens mij.)
Daar waren o.a. ook de kaarten van m'n twee zussen bij en toen werd ik overspoeld door spijt.
Zij zijn allebei jarenlang alleen geweest, de een door scheiding en de ander door overlijden van de partner.
Nú besef ik pas hoe zij al die jaren geleefd hebben.
Ik had er veel meer voor hun moeten zijn, ik had veel vaker bij hen op bezoek moeten gaan enz.
Dat ik dat niet deed had een reden, een reden die ik hier niet ga vertellen, dat zou veel te ver voeren maar het is duidelijk dat ik die reden heb laten prefereren boven m'n familie. Ik heb té veel naar die reden geluisterd en daar heb ik nu spijt van. Ik mis mijn zussen.
Ik heb in die tijd wel gevoeld dat ik meer zou moeten doen maar ik vond mijn eigen ik belangrijker dan het welzijn van mijn zussen. Ik had meer naar m'n gevoel moeten luisteren, no matter what.
En zelfs nu ik me dat realiseer kost het me toch nog steeds moeite om m'n eigen ik opzij te zetten en dingen te doen waar ik geen zin in heb, b.v. een bezoekje brengen aan iemand die energie vreet, (mijn energie, wel te verstaan) of een wandelingetje te maken met iemand, wat diegene heel leuk vind maar ik niet, ook alweer om die energie vretende reden.
Het blijft moeilijk.
Allemaal een goede, gezellige dag 🙋♀️
Berber, je bent toch hoop ik niet van je lift gevallen?
Onbekend, ik heb ook moeite met de technologie van deze tijd, maar ja, het heeft ook wel weer dingen opgeleverd die het leven gemakkelijker maken. Maar ik ben wel een beetje bang voor hoe het verder zal gaan.
Ik neem me dan altijd voor het de volgende keer anders te doen. Ensoms trap ik steeds in dezelfde val omdat ik ook niet altijd zo makkelijk over mijn eigen grenzen stap.
BeantwoordenVerwijderenHet hoort er allemaal bij. Maar vooral niet in schuldgevoel blijven hangen. Daar heeft niemand wat aan zeg ik dan tegen mezelf
Ja met de kennis van nu zou je vroeger dingen anders hebben gedaan. Maar spijt hoef je er niet zo over te hebben, zo loopt het leven en toen dacht je er zo over.
BeantwoordenVerwijderenSoms heb ik ook geen zin om zus te bellen, zij is ook nogal een energievreter en hoe vaak ik al heb gehoord hoe slecht het met haar gaat! Ja ze heeft veel lichamelijk meegemaakt en zit nu in burn-out en veel te hoge bloeddruk en is zoooo moe. Maar als je gaat zitten zuchten dat ze zo moe bent wordt je daar ook moe van is mijn ervaring. Aan de andere kant heeft ze veel leuke afspraken en zoekt en rijgt aandacht.
Zo ben ik ook even kwijt.
We gaan ook weer een dagje museumbezoek of zo plannen, daar heb ik dan best ook wel weer zin in.
hoi AOWtje, ik ben er nog steeds, de lift is ideaal!!! was een paar dagen uitvogelen hoe ik het beste zat (de zitting kan wat naar voren maar dan zitten je benen tegen delen van het houtwerk van de trap), de knop moet je heel goed vasthouden en naar rechts (naar boven) of links (naar beneden) schuiven en met artrose in handen en vingers lukt dat niet altijd en sta ik stil halverwege. maar ik heb nog geen reddingsdiensten hoeven te bellen ("altijd uw telefoon meenemen op de lift, mevrouw", zei de monteur).
BeantwoordenVerwijderenSchuldgevoel heb je niets aan, dan voel je je juist nog veel beroerder, en veranderen kun je het toch niet meer.
Ik werd vroeger bij verjaardagen etc. vaak naast iemand gezet waar niemand anders naast wilde zitten, vanwege mn geduld Vond ik prima, was maar een paar uurtjes en dan kon zn vrouw ff een beetje bijkomen. En nu ga ik nog ff naar boven racen!!! fijne dag en laat dat gevoel van je afglijden.
Spijt. Dit soort verhalen doen mij gelijk nadenken over mijzelf. Ik ben zelf te vaak over mijn grenzen gegaan omdat ik er voor anderen wilde zijn en was er ook voor ze. Waar al die mensen nu zijn? geen flauw idee. Dacht dat ik een buffertje had opgebouwd. De laatste jaren denk ik veel meer aan wat goed voor mij is. Bevalt goed. Laatste incidentje was paar maanden geleden, iemand die veel problemen en angsten heeft wilde zo graag weer eens naar de kringloop maar durft niet alleen. Als ik dat met haar doe, moet ik de dag erna heel veel stilte en rust inplannen zo ook de dag er voor. Niet door haar hoor maar bij bijna alles wat ik doe. Ik had GEEN zin maar deed het toch afspreken met haar. Op het laatste moment appte ze af, ze had niet zoveel zin en er zou honden voer geleverd worden. Daar zat ik dus met 3 lege dagen. Dus je snapt t vast, weer even genezen maar ik akn mij voorstellen dat jij spijt hebt naar je zussen toe.
BeantwoordenVerwijderenIk dacht meteen nu gaat iemand zeggen dat je niks hebt aan schuldgevoelens of spijt. Nee, dat is ook zo, dat is duidelijk.
BeantwoordenVerwijderenMaar dat helpt niet echt vind ik. Natuurlijk kun je jezelf toespreken, maar dat is vrij zinloos, want je weet heus wel hoe het gegaan is en waarom en dat het misschien anders had gemoeten. Die gevoelens gaan echt niet weg.