Bewondering.

Soms kan ik zo'n bewondering hebben voor mensen die in mijn ogen iets geweldigs presteren.

Hier in de stad zijn ze bezig met het onder tunnelen van de A 9. Een geweldige klus want het verkeer moet wel door kunnen blijven gaan, dus moeten er voor de auto's, openbaar vervoer, fietsers en voetgangers  tijdelijke wegen gemaakt worden en tegelijkertijd  zijn ze met man en macht bezig om nieuwe viaducten en bruggen te bouwen.

Het is toch ongelofelijk knap dat uit deze chaos uiteindelijk iets goeds te voorschijn komt?  Dat mensen dat kunnen en overzicht behouden. Ik vind het bewonderingswaardig.

Zo kan ik ook met stille verbazing naar een schilderij kijken, hoe krijgen ze het voor elkaar? 

een kloddertje hier en een kloddertje daar, want dat zijn het vaak als je van dichtbij kijkt, stipjes, veegjes, streepjes  en kloddertjes. Als je dan van een afstand kijkt wordt het één geheel. Daarom zie je mij dan ook vaak voor en achteruit lopen omdat ik ook altijd even van dichtbij wil kijken hoe ze het gedaan hebben. Ik vind dat zó knap.

Op dit moment ben ik een boek aan het lezen van Nelleke Noordervliet

          ZONDER NOORDEN KOMT NIEMAND THUIS.

En dan gaat het me niet eens om het verhaal maar om de manier waarop het geschreven is, het leest zó makkelijk. Het is boeiend en het blijft boeiend ook al gebeurd er eigenlijk niet zoveel. En alweer denk ik: wat knap als je dat kunt.

Ik kan niks, alleen maar dingen ná maken. Nou ja, ook niet erg, want soms komt er dan toch iets lekkers uit. Recept van Pinterest gehaald.

Appelflappen, gemaakt van een verschrompeld appeltje wat nog op de fruitschaal lag.  Want zonde om weg te gooien toch? En ze zijn nog lekker ook.

Allemaal een goede, lekkere dag.🙋