Grenzen.

 Gisteren een gesprek gehad met de huisarts omdat de situatie met Tante Truus me een beetje teveel wordt, ik loop constant met een knoop in m'n maag en voel me gespannen. Soms ontvlucht ik m'n huis omdat ik dan even niet bereikbaar ben, ( ze heeft m'n mobiele nummer niet in haar telefoon staan) maar je moet op een gegeven moment toch weer naar huis en op de terugweg krijg ik al weer de zenuwen; zal ze weer gebeld hebben? en vaak is dat ook zo. De afgelopen weken ben ik  bijna dagelijks bij haar geweest omdat er altijd wel weer een "probleem" was, en als ik er niet geweest ben dan heb ik haar wel aan de telefoon gehad en soms allebei op een dag. 

Een paar dagen geleden dacht ik dat het wel wat rustiger zou worden want ik had het rode knopje op de telefoon "waardoor de buurman haar af kon luisteren", weg kunnen halen en de klok waardoor dezelfde buurman naar haar kon "kijken" mocht ik van de muur halen zodat hij haar niet meer kon zien. He, he, het hart was even gerust, even...  want de buurman heeft nu sleutels van haar huis. Een buurvrouw van haar zegt dat ze spelletjes speelt, ik geloof dat niet ik denk dat ze het écht ziet en denkt. 

Ik kan haar niet in de steek laten, dat kan ik niet over m'n hart verkrijgen, iedereen die ze nog van vroeger kende is inmiddels overleden, ik ben nog de enige die een beetje "eigen" is, verder is ze alleen maar van vreemden afhankelijk. 

Mijn vraag aan de dokter was: hoe ga ik hier mee om zodat ik minder gespannen word? Daar had zij natuurlijk ook niet direct een antwoord op. Ik had wel de indruk dat ze m'n dilemma begreep. 

Op een gegeven moment stelde ze wel een goede vraag :

' wat is het ergste wat er kan gebeuren als je eens niet reageert of niet naar haar toe gaat?'

' dat ze allerlei andere mensen gaat bellen, of de buren gaat lastig vallen of de politie gaat bellen'

Toen antwoordde ze met: 'nou, dat is dan maar zo, jij hoeft niet voor iedereen te zorgen'.

En dat is natuurlijk ook zo. Ik moet meer mijn grenzen aan geven.

Daar ben ik dus gistermiddag mee begonnen; ik kwam terug van een boswandeling en natuurlijk had ze weer wat ingesproken: of ik even terug wilde bellen want ze had een vraagje. Ten eerste heb ik heel lang gewacht met terug bellen en toen ik haar uiteindelijk sprak en zij haar vraag had gesteld vroeg ze natuurlijk ook of ik niet even langs wilde komen. ik heb heel duidelijk gezegd:

 'nee dat doe ik niet want ik ben vanmorgen nog bij je geweest' Toen volgde een zielig verhaal over hoe ze dan de avond door moest komen enz. toen ik zei dat ze dan toch  even televisie kon gaan kijken antwoordde ze:' dat kan niet want dan zou ze weer allemaal vreemde beelden gaan zien. S' morgens had ze me verteld dat de avond ervoor twee drones in haar tuin waren geland. 

Ze vertelde toen ook dat de leidster van de thuiszorg tegen haar had gezegd dat ze beter naar een tehuis kon verhuizen, nou dat ging ze écht niet doen hoor, toen ik haar s' middags  aan de telefoon had wilde ze toch maar weer wel.

Ik denk dus dat er achter de schermen wel aan iets gewerkt wordt. 

O ja, dinsdag heb ik nog een vervolg gesprek met de P.O.S. die kan me misschien wat meer tips geven over hoe ik het beste met deze situatie om kan gaan. 

Allemaal een hele goede dag.🙋