Gisteren een gesprek gehad met de huisarts omdat de situatie met Tante Truus me een beetje teveel wordt, ik loop constant met een knoop in m'n maag en voel me gespannen. Soms ontvlucht ik m'n huis omdat ik dan even niet bereikbaar ben, ( ze heeft m'n mobiele nummer niet in haar telefoon staan) maar je moet op een gegeven moment toch weer naar huis en op de terugweg krijg ik al weer de zenuwen; zal ze weer gebeld hebben? en vaak is dat ook zo. De afgelopen weken ben ik bijna dagelijks bij haar geweest omdat er altijd wel weer een "probleem" was, en als ik er niet geweest ben dan heb ik haar wel aan de telefoon gehad en soms allebei op een dag.
Een paar dagen geleden dacht ik dat het wel wat rustiger zou worden want ik had het rode knopje op de telefoon "waardoor de buurman haar af kon luisteren", weg kunnen halen en de klok waardoor dezelfde buurman naar haar kon "kijken" mocht ik van de muur halen zodat hij haar niet meer kon zien. He, he, het hart was even gerust, even... want de buurman heeft nu sleutels van haar huis. Een buurvrouw van haar zegt dat ze spelletjes speelt, ik geloof dat niet ik denk dat ze het écht ziet en denkt.
Ik kan haar niet in de steek laten, dat kan ik niet over m'n hart verkrijgen, iedereen die ze nog van vroeger kende is inmiddels overleden, ik ben nog de enige die een beetje "eigen" is, verder is ze alleen maar van vreemden afhankelijk.
Mijn vraag aan de dokter was: hoe ga ik hier mee om zodat ik minder gespannen word? Daar had zij natuurlijk ook niet direct een antwoord op. Ik had wel de indruk dat ze m'n dilemma begreep.
Op een gegeven moment stelde ze wel een goede vraag :
' wat is het ergste wat er kan gebeuren als je eens niet reageert of niet naar haar toe gaat?'
' dat ze allerlei andere mensen gaat bellen, of de buren gaat lastig vallen of de politie gaat bellen'
Toen antwoordde ze met: 'nou, dat is dan maar zo, jij hoeft niet voor iedereen te zorgen'.
En dat is natuurlijk ook zo. Ik moet meer mijn grenzen aan geven.
Daar ben ik dus gistermiddag mee begonnen; ik kwam terug van een boswandeling en natuurlijk had ze weer wat ingesproken: of ik even terug wilde bellen want ze had een vraagje. Ten eerste heb ik heel lang gewacht met terug bellen en toen ik haar uiteindelijk sprak en zij haar vraag had gesteld vroeg ze natuurlijk ook of ik niet even langs wilde komen. ik heb heel duidelijk gezegd:
'nee dat doe ik niet want ik ben vanmorgen nog bij je geweest' Toen volgde een zielig verhaal over hoe ze dan de avond door moest komen enz. toen ik zei dat ze dan toch even televisie kon gaan kijken antwoordde ze:' dat kan niet want dan zou ze weer allemaal vreemde beelden gaan zien. S' morgens had ze me verteld dat de avond ervoor twee drones in haar tuin waren geland.
Ze vertelde toen ook dat de leidster van de thuiszorg tegen haar had gezegd dat ze beter naar een tehuis kon verhuizen, nou dat ging ze écht niet doen hoor, toen ik haar s' middags aan de telefoon had wilde ze toch maar weer wel.
Ik denk dus dat er achter de schermen wel aan iets gewerkt wordt.
O ja, dinsdag heb ik nog een vervolg gesprek met de P.O.S. die kan me misschien wat meer tips geven over hoe ik het beste met deze situatie om kan gaan.
Allemaal een hele goede dag.🙋
Zorg heel goed voor jezelf, als jij instort heeft ze zeker niets aan je. Voor Tante Truus zijn het echte problemen, maar daarmee niet ook voor jou. Hoop dat er een oplossing komt en zolang sterkte. Marijke57
BeantwoordenVerwijderenJe tante hoort en ziet dingen en voor haar is dat beangstigend en onbegrijpelijk. Als je iets voor haar 'oplost' zal er daarna weer iets nieuws komen. Je wil helpen maar eigenlijk is het einde zoek. Het is goed dat je met je huisarts gesproken hebt en ook haar advies is goed. Je wil er natuurlijk voor je tante zijn, dat is logisch. Misschien kun je op een vaste tijd naar haar toegaan en neem je de rest van de dag vrij? En ik weet het, dat klinkt makkelijker dan het voor je gevoel waarschijnlijk is, maar je kunt inderdaad niet alles oplossen.
BeantwoordenVerwijderenAha daar zijn de drones die iedereen zoekt in Belgie, bij Tante Truus in de tuin!
BeantwoordenVerwijderenZe krijgt dus toch wel wat van de buitenwereld mee dat ze dat denkt. Nee het zullen geen spelletjes zijn die ze speelt, voor haar zal het allemaal wel echt zijn.
Je grenzen aanhouden er 1x per dag aandacht aan te geven, en waarschijnlijk maakt het weinig uit in het totaal, al ging je er 5x per dag naartoe het is nooit voldoende voor haar.
Ik schrijf dit met moeite: laat dit een crisis bereiken..... Wiilen mijn schoonmoeder woonde op haar eentje aan zee (van hieruit een autoreis van een uur en een half half en soms twee uur. Wijlen mijn man had een broer en schoonzus die eveneens in Londen woonden. Bijna ieder weekend gingen we om de beurt naar haar toe, er kwam ook wat officiele hulp, maar uiteindelijk werd ze zo dement dat deze hulp niet meer toereikend was en ze in een tehuis terecht kwam waar ik het zelf nog geen week uitgehouden zou hebben en waarvan ik hoop dat mij zoiets nooit zal overkomen. En ze leefde tot 97... We bleven haar regelmatig bezoeken, pakten een rolstoel en gingen. met haar wandelen. (en we verkochten haar huis en vonden diverse bestemmingen voor de inhoud).
BeantwoordenVerwijderenDat laatste zal jouw taak niet zijn...). Ik heb de indruk dat in Nederland de voorzieningen beter zijn dan hier. Truus is volledig de kluts kwijt, of ze nu thuis blijft of naar elders wordt verplaatst. Geef je grenzen aan (maar houd een oogje in het zeil). En mocht je dat willen dan mag je bij mij je toevlucht zoeken..... Pas tegen Kerstmis begint het hier weer vol te lopen...
Goed advies van je huisarts. En ook goed advies van Lot. Houd heb bij 1x per dag, telefoontje of bezoek. Ik zou het om en om doen. En verder is het niet jouw verantwoordelijkheid en zal ze telkens weer wat bedenken. Hoop dat ze snel ergens terecht kan waar ze zorg krijgt van professionals, dan kan jij gewoon af en toe op de koffie.
BeantwoordenVerwijderen