Wekker.

 Wat een luxe, vandaag gold voor mij dus het bovenste met als gevolg dat ik met alles een beetje laat ben. Maar toch niks bijzonders op het programma dus helemaal niet erg. 

Allemaal een hele goede dag. 🙋

Bijzonder.

 Gisteren ben ik in het Cobra Museum geweest. Ik weet dat het een Modern Art Museum is en ik weet dat ik niet van moderne kunst hou maar ach, ik was in de buurt en ik had de tijd  en lang leve de museumjaarkaart, dus maar even naar binnen. Op de benedenverdieping was een tentoonstelling van Lucebert en op de eerst etage van Kishio Suga een Japanse kunstenaar. De naam Lucebert ken ik wel maar weet ik eigenlijk niks van en die Japanner daar had ik nog nooit van gehoord maar het was bij beiden heeeeeeel bijzonder.

Dit is Lucebert, je schijnt het als Loetsjebert uit te spreken, nooit geweten. geboren in Amsterdam op 15 mei 1924 overleden op 10 mei 1994.

Zo op het oog een vriendelijke man denk ik maar de kunst die hij gemaakt heeft vind ik toch wel apart.

                           Een kruk aan de muur met op het zitgedeelte een poppetje.

                                  Close-up van het poppetje.  

Een enorm gewaad.

Dit hing aan het plafond. Eigenlijk zou je zo'n tentoonstelling met een gids moeten doen, misschien ga je het dan wat meer begrijpen van wat nou eigenlijk de bedoeling is.

                              Maar ook dit, wat ik dan eigenlijk wel weer grappig vind.

Er was ook een ruimte wat als een atelier was ingericht en in eerste instantie dacht ik dat je, als je als bezoeker geïnspireerd was geworden daar aan de slag mocht, m'n vingers begonnen al te jeuken want er lagen ook bergen met lappen stof en als zo vaak bij moderne kunst dacht ik: zo'n gewaad kan ik ook wel maken maar dat was niet zo, hier werkt tijdelijk het Lucebert collectief. Lucebert heeft een stichting opgericht  dat de kunst bevordert  door  een tijdelijke werk en woonruimte aan kunstenaars aan te bieden. Nou zullen deze mensen hier niet wonen maar ze waren wel aan het werk.

Hij heeft ook gedichten gemaakt maar daar heb ik er nog nooit een van gelezen. 

Dit was het even voor vandaag, de tentoonstelling van Kishio Suga komt later wel een keer, ook daar heb ik m'n ogen uit gekeken.

Allemaal een hele goede dag.🙋

De erfgenamen.

 

Wie van familieromans als Downtown Abbey houdt kan ik een leuk boek aanbevelen. Het is niet echt spannend maar je wilt toch wel weten hoe het afloopt.   

In deze grootse familiesaga komt de familie Brooke bijeen in hun achttiende-eeuwse landhuis in Sussex, Engeland voor de begrafenis van de pater familias, Philip: vader, grootvader, echtgenoot, landeigenaar, voormalig hippie, filantroop, en het middelpunt om wie alle andere familieleden heen cirkelden. Zijn oudste dochter, Frannie, droomt ervan het landgoed te laten verwilderen en aan de natuur terug te geven - een laatste poging iets tegen de klimaatverandering te doen. Milo wil het landgoed ombouwen tot een luxueus verblijf voor de allerrijksten. Beiden geloven dat hun eigen plan is goedgekeurd door hun vader en dat leidt tot spanningen. Isa, de jongste dochter, heeft haar vader altijd een egoïst gevonden en is alleen teruggekeerd om te ontdekken of haar huwelijk barsten vertoont vanwege een oude liefde op het landgoed. Weduwe Grace vraagt zich af of ze na een liefdeloos huwelijk van vijftig jaar eindelijk voor zichzelf kan gaan kiezen. En dan is er Clara, net aangekomen uit Amerika, die een geheim heeft dat al hun dromen dreigt te vernietigen.

Zoals ik al zei: niet spannend maar goed geschreven en je wil weten wat dat geheim dan is en hoe het af gaat lopen.

Allemaal een hele goede dag.🙋

Even kort.

 Even kort: kleindochter is weer veilig en doodmoe thuis, hoe het met haar vriendin is weet ik nog niet want ik heb haar nog niet gesproken.

Het audicienbezoek met tante Truus is voorspoedig verlopen, volgende week krijgt ze een hoorapparaat, maar nu heeft ze weer ruzie met het  zoveelste zorgbureau, ze vindt dat ze niet de zorg krijgt waar ze recht op heeft. ( waar heb ik dat eerder gehoord,? nou bij haar dus) Ik heb inmiddels geleerd om er niet tegen in te gaan maar gisteren kon ik het toch niet laten - het is zo onredelijk wat ze zegt en ook zonder enig bewijs - maar het was natuurlijk volkomen zinloos, het ligt allemaal aan de ander. 

Klaar mee. 

Over tot de orde van de dag, vanavond komt dochter eten dus er moet even met wat meer aandacht gekookt worden.

Allemaal een hele goede dag.

Anna Lines: goed om weer wat van je te horen, jemig wat een zomer heb je achter de rug maar wel heeeeel gezellig. Veel dingen om aan terug te denken. 

Geduld: ik heb ook helemaal geen geduld, het duurt me vaak allemaal te lang en wil weer door. Zo te lezen ben ik niet de enige.😀

Geduld.

Vandaag even niets te melden, alleen maar dat ik  het hardstikke leuk vind hoe jullie op elkaar reageren in de reacties. 

Verder is het vandaag wachten op het verlossende berichtje dat kleindochter weer veilig terug is uit New York. In de twee laatste updates van haar stond dat 1 vriendinnetje  zich al twee dagen niet goed voelde. Ik weet niet precies welke vriendin ze bedoelt; nu maar hopen dat het niet het meisje is wat anorexia heeft.

Geduld is een schone zaak.

Verder: vanmiddag met Tante Truus naar de audicien. Ook weer geduld voor nodig.

Allemaal een hele goede dag. 🙋‍♀️

De stoïcijnen.

De laatste tijd lees ik dus veel over de ideeën van de stoïcijnen—Marcus Aurelius, Epictetus, Seneca. Er is iets in hun nuchtere kijk op het leven dat me raakt. Niet als een rigide levensstijl, maar als iets om over na te denken. Hun gedachte dat je niet altijd controle hebt over wat er gebeurt, maar wél over hoe je erop reageert, zet me vaak aan het denken.

Soms moet ik een passage drie keer lezen om het te snappen en dan voel ik langzaam hoe het mijn perspectief verschuift. Bijvoorbeeld het idee dat tegenslag niet per se slecht is, maar een kans om karakter te tonen, ik zie dat als een denkbeeldig je rug recht houden en je hoofd omhoog. Dat klinkt simpel, maar als je het echt toepast—op een rotdag, in een conflict, of wanneer dingen niet lopen zoals je wilt—dan merk je hoe krachtig het is. Maar toepassen is natuurlijk niet zo simpel. Dat lukt me echt niet altijd.

Wat me vooral aanspreekt is hoe tijdloos hun inzichten zijn. Ze leefden duizenden jaren geleden, maar hun woorden voelen verrassend actueel. Het helpt me om afstand te nemen van de chaos van alledag en om even te reflecteren: wat is echt belangrijk? Waar besteed ik mijn energie aan?

Dit zijn briefjes die op het prikbord in de keuken hangen. Op de bovenste na, zijn het geen spreuken van een stoïcijn maar ze spreken me wel aan. De tijd die ik nog heb wil ik wel met m'n armen wijd open leven.

Ik merk aan sommige ouderen om mij heen dat ze zo gelaten worden: 'ach ja, wat wil je op deze leeftijd, laat maar, dan maar niet' ik kan dat nog niet en wil daar tegen vechten en daarom ga ik nu maar weer even naar boven om die stomme, vervelende oefeningen te doen😀

Allemaal een hele goede dag 🙋

Ria A.-S ik hoop dat je het boek mooi vindt en dat je het lezen weer op kunt pakken, want er gaat niks boven een boeiend boek.

Lot: ik heb ook iets met Amsterdam, ik kom er niet zo heel vaak maar als ik er ben vind ik het heerlijk.

 Fien, ik denk dat Berber nu al 50 jaar ergens anders woont en het daar prima naar haar zin heeft.

Berber: Prachtig mens: ik gun je nog heel veel hele mooie jaren daar en we hadden toch afgesproken dat we allebei 100 gaan worden? dus we gaan gewoon door met adem halen. 😀

Anna Lina: al lang niets van je gehoord, alles goed met je?

 

Het geheim van Amsterdam.

Weer een aardig boek gelezen, niet moeilijk, gewoon lekker zomer vermaak. wel een boek waar je steeds verder in wilt lezen.

Emma staat op een kruispunt in haar leven. Haar vader is overleden, haar knipperlichtrelatie met Peter is weer uit en op haar werk heeft ze het niet naar haar zin. In een opwelling reageert ze op een advertentie in de krant waarin een gezelschapsdame wordt gezocht voor de rijke weduwe Hortense Deveraux. Voor ze het weet is Emma met haar hond onderweg naar het mondaine Sankt Moritz in Zwitserland. Ze komt terecht in Hortenses wereld vol luxe en adel. Als de winter invalt worden echter niet alleen de dagen maar ook Hortenses verhalen steeds donkerder… Emma twijfelt. Wat is er eigenlijk waar? Dan haalt een historisch geheim haar in en moet ze vechten voor haar vrijheid.

In dit op feiten gebaseerde verhaal, waarin de grenzen tussen de boven- en onderwereld verdwijnen moet Emma alles geven voor haar eigen veiligheid en die van haar geliefde Amsterdam.

Allemaal een hele goede dag. 🙋

 Soms lees ik iets in een boek of ik hoor iets op de tv en dan wil ik daar meer van weten. Via internet  zoek ik het dan op.

Zo hoorde ik een tijd geleden iemand vertellen dat hij gek was op muziek van Ludovico Enaudi, ik had die naam nog nooit gehoord maar er werd met zoveel vuur over hem gesproken dat ik hem heb opgezocht. 

En soms als ik een rustgevend muziekje op de achtergrond wil hebben dan zet ik het op en vind het prachtig, ik word er heel rustig van maar ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die er gek van worden en het maar gepingel vinden en soms dan vind ik dat ook hoor maar dat betekent dan dat ik er niet voor in de goede stemming ben, dan heb ik meer behoefte aan rocknummers van Elvis Presley of zo, ook leuk.

Als je  onderstaand filmpje aanklikt, neem dan even rustig de tijd en blijf even luisteren het liefste met je ogen dicht. Ik stel me dan altijd voor dat die man achter de piano is gaan zitten en zomaar wat dingetjes uit probeert. You love it, or you hate it. ( een goede muziekinstallatie is wel belangrijk dan hoor je pas hoe mooi het is )

Hij heeft een keer om Green Peace te ondersteunen op een ijsschots in de Noordelijke ijszee gespeeld. 

Allemaal een hele goede dag.🙋

En Sim, is werken aan een vest wat waarschijnlijk mislukt, stoïcijns of gewoon dom😅

En Fien onkruid uittrekken wat zeker weten weer aangroeit is sowieso Sisyfusarbeid, heet of niet.

En Lot, ik vind dat je veel doet hoor, ondanks je nieuwe schouder.

En laatste positieve update van kleindochter met verbrande wang: het gaat heel goed, al hele kleine nieuwe stukjes huid te zien en veel minder rood, nu met vaseline in smeren en goed schoonhouden.

Netflix

 De afgelopen tijd is het natuurlijk heel erg mooi weer geweest met hoge temperaturen. Ik kan daar heel slecht tegen, bij het minste geringste wat ik doe breekt het zweet me aan alle kanten uit en raak dan helemaal lamgeslagen. Ik ga dan niet net doen of er niks aan de hand is en blijf gewoon dingen doen, nee, de laatste tijd  geef ik er gewoon aan toe en doe heel weinig want ik weet dat het maar tijdelijk is. 

 Het gevolg is dat ik heel veel op de bank zit. s' morgens vroeg gaat het nog wel en doe de dingetjes die ik moet doen maar de rest van de dag breng ik lezend en handwerkend door ( ik ben aan een vest begonnen wat ik waarschijnlijk nooit ga dragen, zo gaat het n.l. meestal met zelf gefrobelde dingen) en ik kijk Netflix.

Hier wat tips van series die ik goed vond:

THE SURVIVORS.

UNTAMED.

SOLEIL NOIR.

Ik vond ze boeiend.

Allemaal een hele goede dag 🙋‍♀️

Ja Lot ik had de sail heel graag in levende lijve willen zien maar het is me te druk. 15 jaar geleden heb ik daar wel op de kade gestaan en ik vond het heel indrukwekkend.

Sail en zorgen.

De kleine Sail gisteren was een debacle. De boten zouden tussen 2 en 4 langs komen en dus was ik om 2 uur bij de Amstel maar er was nog helemaal niks te zien. Ik dacht toen: dan fiets ik ze tegemoet, maar na 3 kwartier met af en toe een tussenstop 

zag ik alleen de boot van hier onder, die er dus verder niets mee te maken had, en veel plezierjachtjes. Na een uur was ik het zat en ben naar huis gegaan. Later las ik dat ik niet veel gemist had en dat het maar een paar boten waren geweest en helemaal niet zo bijzonder en dat veel mensen teleurgesteld weer naar huis waren gegaan.

Maar wat veel erger is: toen ik weer thuis was kreeg ik een telefoontje dat m'n kleindochter tweedegraads brandwonden heeft in haar gezicht, een ongelukje met een Quooker kraan, weet je wel zo'n kraan waar heet water uit komt. Ze wisten gelukkig dat je het 20 minuten moest koelen met lauw water en daarna zijn ze naar het ziekenhuis gegaan want het is natuurlijk wel haar gezicht, haar wang. Ze heeft crème gekregen om mee in te smeren. Het ziekenhuis had contact opgenomen met het brandwondencentrum in Beverwijk dus dat zal wel goed zijn.

En m'n andere kleindochter zit met 3 vriendinnen in New York ( waarvan 1 meisje anorexia heeft) 😱Dus weer genoeg dingen om me zorgen over te maken.

Afijn, die brandwonden daar gaat ze niet dood van en vrijdag komen de meiden weer terug en zoals Marcus Aurelius al zei: kijk naar de werkelijkheid en verzin er niet van alles bij. 

Allemaal een hele goede dag.🙋

Het Universum.

Geloven jullie in het Universum? Ik eigenlijk niet. Ik weet van een andere blogschrijver dat als hij iets heel graag wilde dat dan aan het Universum vroeg en dan gebeurde het vaak ook. Kleine dingetjes hoor maar vaak gebeurde dat dan wel. Ik heb dat ook wel eens geprobeerd, dan dacht ik heel sterk aan wat ik graag wilde en dacht er achteraan: Universum help me a.u.b. maar het gebeurde nooit dus daar ben ik maar mee gestopt. Maar laatst.........

Wat was het probleem:

Ik weet niet of ik het hier al eens eerder verteld heb maar ik kijk niet alleen naar tante Truus om maar ook nog naar een kennis waar ik de laatste tijd wel eens koffie mee dronk. Zij gaat erg achteruit, staat heel zwak op haar benen en valt om de haverklap. Zij heeft een zoon maar die woont in Zwitserland dus daar heeft ze niets aan. Nou roep ik altijd met m'n grote mond: als er wat is dan hoor ik het wel. En dat deed ik dus ook: of ik haar naar de tandarts\ schoonheidsspecialiste\ dokter\kapster kon rijden. Ja dat kon ik, maar dat werd zo langzamerhand een hels karwei want ze moest met alles geholpen worden, in en uit de auto gehesen, rollator in en uit de achterbak, door lange gangen in het ziekenhuis, red ze dat wel? Helpen met gaan zitten en weer opstaan bij een stoel, mee naar de dokter, weer in en uit de auto enz. na afloop mee naar boven om ervoor te zorgen dat ze weer veilig thuis was, de post ophalen, glaasje water geven enz. Zien jullie dat geredder een beetje voor je? Het was bijna niet meer te doen, ik sliep er slecht van, het ging ten koste van mezelf. ( ik ben ook de jongste niet meer 🙈)

Op een dag had ik me voorgenomen dat ik tegen haar moest gaan zeggen dat het te zwaar voor me werd, hoe erg me dat ook aan m'n hart ging want ze had dan een groot probleem. Ik vond het vreselijk om tegen haar te moeten zeggen. 

We zouden de volgende dag naar de cardioloog gaan en dan zou ik, als ik haar weer thuis bracht, het gaan zeggen. Ik had wél een telefoonnummer opgezocht van een organisatie van vrijwilligers die dit soort ritjes doen maar die zetten je voor de deur af en verder niet, maar dan kon ze die in ieder geval bellen.

Maar wat vertelde ze me toen ik haar weer veilig thuis had afgeleverd? Een buurvrouw had ontdekt dat ze lid is van een organisatie die voor dat soort zaken ook thuis komen, natuurlijk niet een dokter van het ziekenhuis maar wel de kapster/pedicure/ schoonheidsspecialiste enz. en die had ze gebeld en die komen nu voortaan bij haar thuis.😀

Probleem opgelost zonder dat ik die vervelende mededeling hoefde te doen. Wat een opluchting! En ik had het niet eens aan het Universum gevraagd.

Allemaal een hele goede dag, ik ga vanmiddag naar de kleine Sail kijken die komt over de Amstel, kan ik lekker op het fietsje naar toe. 🙋‍♀️

Berber: ja ik had het wel gelezen hoor, dat je er  met de elektrische rolstoel op uit bent geweest. Misschien toch een beetje jammer dat je je er niet prettig bij voelt? Maar je moet doen waar je je goed bij voelt. Het is geen verplichting dat je naar buiten moet.

Reactie.

Hier een reactie op wat jullie zoal gereageerd hebben op mijn stukjes. 

Lot en Fien, tot m'n schande misschien wel, moet ik bekennen dat ik nog nooit wat van Couperus heb gelezen. Misschien moet ik dit toch maar eens gaan doen. En Fien wat grappig dat je toch nog kunt genieten van boeken waarvan je al weet hoe ze gaan aflopen. Soms kom ik met een boek thuis waarvan ik dan al lezende merk dat ik het al gelezen heb en dan stop ik er mee, elke keer dat o ja, gevoel vind ik niet prettig.

Thea. Ja, ik hoop ook dat ik die gedachte van Marcus Aurelius dat je naar de werkelijkheid moet kijken en er niet van alles bij moet verzinnen, wat vaker toe kan passen, dat zou wel prettig zijn, of het ook lukt gaan we meemaken.

Anoniem. Ik denk dat je de stoïcijnen goed begrepen hebt door van doel naar doel te leven. Ik wil ook altijd een doel hebben, niks ergers dan doelloos zijn op wat voor vlak ook. Fijn voor je dat dingen weer lukken. De spreuk op het VUMC begrijp ik niet zo goed. TODAY I LOVE YOU. Vandaag hou ik van je maar morgen weet ik nog niet? zoiets? Nu ik het zo opschrijf begrijp ik het misschien wel: misschien moet je het op jezelf betrekken en moet je het elke dag even tegen jezelf zeggen? Doordat jij over het boek van Mark Tuitert schreef schoot me te binnen dat ik dat nog heb liggen maar dat was ik helemaal vergeten, ik ben er meteen in begonnen. 

Nietzomaarzo. Alleen al het feit dat de aanschaf van dat kleed zo simpel verliep maakte me extra blij. Je schrijft ook dat aan je moeders kant de strengheid van het geloof herkenbaar was. Het lijkt me heel erg als je constant denkt dat iedereen slecht en zondig is en in de hel komt. Wat voor leven heb je dan? Ik denk dat je als kinderen daar altijd last van blijft houden ook als je sfeer later wat losser wordt.

Johmar. Dat lijkt me niet eenvoudig om met iemand die autisme heeft iets uit te moeten zoeken, ik denk dat je dan veel geduld nodig hebt. Wat grappig die katten die zich dan op zo'n kruintje storten. Gelukkig dat ze die tafelpoot er op kon zetten anders zou het misschien wel gauw een kaal kruintje geworden zijn. 😀

Mariette. Het zwijgen van Maria Zachea heb ik lang geleden gelezen, weet niet meer precies hoe het ging maar die van Truska Bast ga ik opzoeken. 

Zuinigaan. Ik heb Fresia's voor mevr. Brak nog niet gelezen maar ga het zeker doen. Ik ben niet in een streng gelovig milieu opgegroeid maar vind het wel interessant om te lezen hoe dat dan in gezin toegaat en hoe de verschillende familieleden met dat geloof omgaan.

Adriana. Het lijkt mij ook heel moeilijk om als je heel lang met je man samen bent geweest dan weer aan een ander te wennen, dan heb je zo je routines waar je je wel bij voelt. Het lijkt me dat jullie een heel goed leven hebben gehad, vooral dat "lullen bij een glaasje" sprak me aan, wij deden dat nooit, wel dat glaasje maar niet dat "lullen" mijn man was geen prater. Maar we konden tot volle tevredenheid in stilte bij elkaar zitten. Daar ga ik nog eens iets over schrijven.

Ina. Jij schreef over die foto van Alexia ter gelegenheid van die diploma-uitreiking, ik heb er nog naar

gezocht toen ik dat stukje schreef maar kon hem niet zo snel vinden ( te weinig geduld) Nu wel 😀Toen ik die foto zag begon ik me gewoon zorgen om dat kind te maken, zo mager, zo onverzorgd, iedereen maakte zich druk over die tekst op haar telefoon maar ik zag alleen maar hoe slecht zij er uit zag. En trouwens die broek van Ariana is veel te lang, was er even geen kledingstyliste in de buurt of zo? 

Berber, wat ben jij toch een bijzonder mens, dat jij ondanks je beperkingen je leven een acht geeft. Ik zou niet weten wat voor cijfer ik m'n leven zou geven, het is maar op welk moment je dat aan me vraagt.

Nou dit was het weer voor vandaag, allemaal een hele goede dag.🙋

Liften naar de hemel

 Weer een bijzonder boek gelezen. Een aanrader.

De zestienjarige Quintin is net ontslagen uit een jeugdinrichting als hij weer de verkeerde afslag neemt. Zijn ouders zijn ten einde raad en sturen hem naar een afgelegen gebied in Canada, waar hij zich staande moet zien te houden in een streng religieuze gemeenschap. De tijd lijkt hier al enige decennia stil te hebben gestaan, en de genegenheid en sturing waarnaar Quintin snakt zijn ver te zoeken. Zijn liefdeloze gastgezin ziet in hem vooral een gratis huishoudelijke hulp en de boer aan wie hij wordt uitbesteed ziet het als zijn taak om Quintin, met harde hand, weer op het rechte pad te krijgen.

Ondanks de barre omstandigheden blijft Quintin met een open blik naar de wereld kijken. Hij geniet van het ruige land en sluit onverwachte vriendschappen: met een peuter, een kalfje en een dakloze indiaan. En dan is er Mike, een domineeszoon in wie hij een gelijkgestemde vindt. Zal zijn Canada-avontuur een ommekeer betekenen voor de jongen die niet deugen wil of wordt hij opnieuw getraumatiseerd?

Hoef er verder geen woorden aan vuil te maken; achter elkaar uit gelezen met af en toe een traantje.

Allemaal een hele goede dag. 🙋‍♀️

Overpeinzing.

 STOICISME.

Dit boek zag ik in de boekwinkel liggen en omdat ik graag  wat meer stoïcijnser zou willen zijn heb ik het gekocht en ik kwam wel wat dingen tegen wat me aan het denken zette.

Dit bv:

Voeg in gedachten niet méér toe dan wat directe waarneming je laat zien. Je krijgt b.v. te horen dat iemand kwaad over je spreekt. Dat krijg je inderdaad te horen maar dat betekent nog niet dat die ander je kwaad heeft gedaan.  Je ziet dat je kind ziek is. Dat zie je, maar dat betekent nog niet dat het ook werkelijk gevaar loopt. Dus blijf altijd bij de directe waarneming en luister niet naar wat je eraan wilt toevoegen, dan kan je niets gebeuren.

                                                                                  - Marcus Aurelius, overpeinzingen, 8.49

Ik, met mijn zorgelijke hoofd heb hier iets aan, dit wil ik in m'n hoofd prenten. 

Elke dag lees ik een bladzij en soms kan ik er wat mee zoals bovenstaand stukje maar vaak ook helemaal niet, dan snap ik er niks van. Maar dat geeft niet, ik pik de krenten uit de pap zou je kunnen zeggen. Zijn jullie geïnteresseerd in de stoïcijnen? 

Allemaal een hele goede dag. 🙋

De juiste tijd.

 Mijn motto van de laatste jaren is: voor alles is een tijd, als je hoofd er niet naar staat; niks forceren en gewoon afwachten. 

 En dat bleek de afgelopen maand  maar weer eens.

Wat was er aan de hand? Ik had al maanden in m'n hoofd dat ik een nieuw vloerkleed wilde, het oude was verschoten en er zaten kale plekken in. maar al  maandenlang stond m'n hoofd er niet naar, helemaal geen zin om in dat soort winkels rond te lopen en via internet vond ik ook geen optie. 

Op een dag wilde ik  wat dingen bij de kringloopwinkel langs brengen en meteen daar naar de supermarkt, daar  zijn ook een aantal woonwinkels en ik dacht: ach, laat ik eens zo'n winkel in lopen, eens kijken wat ze tegenwoordig aan vloerkleden hebben, misschien kan ik ideeën opdoen.

Ik liep de eerste winkel in en meteen door naar de vloerkledenafdeling - als ik verder niets nodig heb, heb ik geen zin om al die andere spullen te bekijken - mijn oog viel op een bak met opgerolde, afgeprijsde kleden, toen ik nog wat dichterbij kwam zag ik een kleed waarvan ik meteen dacht: dát is precies wat ik zoek, dát is hem, maar het zal wel niet de goede maat zijn, maar dat was het wél en hij was ook nog 100% wol. Dat vind ik fijn want wol is vuilafstotend.  Ik heb nog wel aan de verkoper gevraagd of hij hem even uit wilde rollen maar eigenlijk wist ik het wel: dat gaat hem worden. Ik heb ook niet verder gekeken en ben ook niet naar andere winkels gegaan.

De verkoper was zo vriendelijk om hem even naar m'n auto te brengen en eenmaal thuis kreeg ik het voor elkaar om hem zelf binnen te krijgen, de oude weg te halen en de nieuwe neer te leggen,  hij is perfect, ik ben er zó blij mee. 

Dat is toch bijzonder, op een saaie maandagmiddag gewoon even een winkel inlopen en zonder gedoe precies vinden wat je zoekt. 

Binnen een uur boodschappen gedaan en een nieuw kleed op de vloer.

Allemaal een hele goede dag.🙋

De hemel bestaat niet.

 

Over het leven van de ouders van Jannetje Koelewijn

[Recensie] In De hemel bestaat niet vertelt Jannetje Koelewijn de geschiedenis van haar ouders. Zij vroeg haar vader formeel om hem te mogen interviewen en hem alles te mogen vragen. Hij stemde toe. Koelewijn begint de familiegeschiedenis bij de gereformeerde grootouders uit Bunschoten en Spakenburg. Zij beschrijft hoe haar grootouders leefden en hoe haar ouders elkaar hebben ontmoet. Zij verhuisden naar Amsterdam, kregen kinderen en de vader begon een langzame carrière tot aan een directeurschap met ruim salaris. De kinderen keren zich af van de kerk, maar haar vader blijft vasthouden aan zijn geloof. Zij ziet wel twijfel bij zijn vader, maar dit wordt nauwelijks uitgesproken.

Naast dit chronologische verhaal, vertelt Koelewijn over hoe haar ouders nu leven: haar broze vader en licht dementerende moeder. Inmiddels zijn zij gescheiden, maar zij zien elkaar regelmatig. Bij haar moeder moet zij zelfs fotoalbums stelen om haar levensgeschiedenis op te helderen. Haar vader confronteert zij met pijnlijke vragen: waarom de strengheid en later geen reactie als de kinderen toch hun eigen weg gaan? Waarom ging zijn vrouw bij hem weg? Vluchtte hij in zijn werk? De achterflap vermeldt dat haar vader zijn zoons sloeg. In het begin van het boek komt dit ter sprake. Later komt Koelewijn er niet op terug en ook de broers blijven uit beeld. Alleen haar jongere zus speelt een rol in het hedendaagse verhaal. Naast de familiegeschiedenis laat Koelewijn prachtig zien hoe het gezin groeit, rijker wordt, hoe normen verschuiven en hoe nieuwe producten en gewoonten hun intrede doen.

Het blijft absurd om te lezen dat een paar decennia geleden jonge vrouwen voor het huwelijk het hele gebit lieten trekken. Ook zegde de vrouw dan standaard haar baan op. In het dorp waar de ouders vandaan kwamen was het heel normaal om al zwanger te zijn voor het huwelijk. Dan wist je namelijk wat je kreeg: een vruchtbare vrouw. Voor de vrouwen draaide het in gereformeerde kringen sowieso maar één ding: kinderen krijgen. Was je ongesteld dan was je blij: deze maand niet zwanger.

De hemel bestaat niet staat vol met dit soort maatschappelijke veranderingen. Pijnlijk is het wanneer de moeder depressief wordt, uiteindelijk een opleiding gaat volgen en in feministische kringen verzeild raakt. Haar ogen worden zogenaamd geopend, maar blijer wordt zij er niet van. Aan het eind van het boek gaat Koelewijn met haar ouders en haar zus een weekend naar Parijs. De ouders beleven oude tijden en vooral de vader zwelgt in nostalgie. De vader meldt nog fier dat zij volgend jaar weer gaan, en dan zonder de kinderen. De lezer weet dat dit hun laatste uitstapje is.

Ik vond het interessant om te lezen hoe het vroeger- en nu misschien ook nog wel- het in streng gelovige gezinnen toe ging. Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Soms had ik wel moeite om de verschillende familieleden uit elkaar te houden maar dat maakte verder niet zoveel uit. Het boek is geschreven in  2011 maar bij de bieb zullen ze het nog wel hebben denk ik. 

Allemaal een hele goede dag 🙋

Kwetsbaar.

 Ja, ja, ik ga me een beetje kwetsbaar opstellen. Het gaat over het volgende: 

Laatst kwam bij het koffiegroepje de vraag: 'zou iemand nog wel eens een nieuwe partner  willen hebben?' Op een enkeling na zijn het  bijna allemaal weduwen en weduwnaars.  Iedereen antwoordde : "nee hoor, ik moet er niet aan denken, ik vind het prima zo, geen zin meer om zijn vieze onderbroeken/sokken te wassen, ik ga liever m'n eigen gang' Dat was het antwoord van de vrouwen natuurlijk, de mannen hielden zich op de vlakte die vinden het natuurlijk prima als iemand anders........(O, o, Ella, je bent aan het generaliseren 🙈.) 

Ik was een beetje stil. Ik vind het soms namelijk  heel ongezellig om alleen te zijn ( wat niet wil zeggen dat ik op een nieuwe partner zit te wachten).

Ik heb een paar voorbeelden wanneer het extra steekt: Ik liep laatst op de markt en ik werd twee keer geconfronteerd met twee oudere stellen  die gezellig hand in hand liepen te winkelen en te wandelen. En juist dat hand in hand deed het hem, hand in hand lopen vind ik  een teken van verbinding, van met iemand verbonden zijn die je door en door kent, die je vertrouwd  en die jou kent en ziet en die het prettig vindt om jouw hand vast te houden. ( Ik kan Magda van B&B vol liefde wel begrijpen hoor.) 

Volgende voorbeeld: ik ga liever niet in het weekend iets in m'n eentje ondernemen want juist in het weekend zie je alleen maar stelletjes en groepjes op terrasjes en in b.v. de bioscoop. Is verder geen probleem hoor want dan doe ik in het weekend m'n huis en ga door de week op stap, veel minder druk en overal plek. Maar toch.....

En dan een voorbeeld van gisteren: ik had een boodschap te doen in een naburig dorp, ongeveer 12/ 13 kilometer fietsen, toen ik al onderweg was zag ik pas dat de accu bijna leeg was, nou kon ik twee dingen doen: dòòr fietsen op een lage stand 🥵 en hopen dat de accu het zou halen  met het risico dat ik op de terugweg met een lege accu verder moest, of terug gaan. Ik ben terug gegaan. Ik was dus veel eerder terug dan gepland en toen ik weer binnen kwam mistte ik het heel erg dat er niemand was die dan verwonderd op kijkt en zegt: "hè, ben je er nu al weer?" en waar je dan even je verhaal bij kwijt kunt.

Maar goed, er zijn ook momenten dat ik het heerlijk vind om even geen rekening met iemand te moeten houden hoor.

Ik ben eigenlijk wel heel benieuwd hoe andere alleen gaanden daar diep in hun hart over denken. 

Dat was het dan, allemaal een hele goede dag 🙋

Ik heb alle reacties gelezen en ga het later eens een keer over sokken hebben.

Ik krijg vanavond zes man op visite en ben daar best een beetje zenuwachtig van. 

Lot: ik heb de broek niet zelf gemaakt.

Silhouet.

 

Er is een verschijnsel wat al een tijdje aan de gang is. Volgens mij zie je het al een jaar of twee en zolang verbaas ik me er ook al over. Ik heb jarenlang in de modebranche gewerkt en vroeger zag je het nooit. Als je het al zag dan zei je: 'je trui zit niet goed"

Vroeger droeg je je trui/ T shirt/ blouse, ín je broek/rok zoals foto links, óf erover heen. Tegenwoordig stopt men een punt ín de band, en dan ook nog bij de buik, en de rest van de blouse of wat dan ook, laat men een beetje bungelen.

Ik heb dat nooit begrepen, WAAROM?  Zo was het me ook opgevallen dat bv nieuwslezeressen hun blouse, truitje helemaal in hun broek stoppen  óf een jasje aan hebben. Laatst las ik een interview met zo iemand en die zei:' anders heb je geen silhouet en dat ziet het er op televisie zo lomp uit' 🤔

Maar goed, die punt in de rok: natuurlijk wil ik met de mode mee blijven doen, dus heb ik dat ook geprobeerd. Een stukje van m'n T shirt van voren in de band van m'n rok gestopt. Ik vond het geen gezicht, juist het punt waar ik géén aandacht op wilde vestigen, n. l. m'n te dikke buik, kwam naar voren. Omdat ik toch iets wilde heb ik die punt aan de zijkant in m'n rok gestopt, daar werd m'n buik aardig mee gecamoufleerd maar ook dat vond ik geen gezicht veel te rommelig.  

En dus ga ik nu zonder silhouet door het leven.😒

Maar........

Toen ik weer eens een t shirt - wat als een hobbezak om me heen hing - aantrok, ( ik heb een vreselijke hekel aan strakke kleren waar je elke vetrol in ziet) bedacht ik het volgende;

Ik heb aan de binnenkant van dat shirt op de zijnaad een stukje elastiek gestikt waardoor het een beetje gerimpeld werd, met dit als gevolg:

En dan aan allebei de kanten, is het wat??????

 Nou ja, ik laat het zo, geen zin om het weer uit te halen.

Allemaal een hele goede dag.🙋

Piekeren en sacherijn.

De afgelopen maand  was o.a. ook een maand van rugpijn en piekergedachten.

Aan het begin van de maand  zat er al een  zeurende pijn in de linkerkant van m’n rug. Vooral met bukken, de trap oplopen, in en uit de auto stappen enz. het sloop erin en bleef. Achteraf bekeken, maar dat bedacht ik pas veel later,  had ik het overbelast: een struik snoeien waar je nét niet bij kunt maar dat toch wel wil. Eerst dacht ik: misschien een verrekte spier of iets simpels. Maar naarmate de dagen verstreken en het maar niet wegging en het behoorlijk pijn deed, begon mijn hypochondrische hoofd overuren te draaien.

 Wat als het iets ernstigs was? Iets dat onderhuids groeide, iets wat ik niet zag aankomen? Een tumor misschien, m'n zus klaagde volgens mij ook over rugpijn en toen bleek ze alvleesklierkanker te hebben. ( Toen ik dat ging googelen bleek dat helemaal niet te kloppen). Er waren momenten dat ik mezelf ervan overtuigde dat ik iets onder de leden had waar ik nu toch écht  dood aan zou gaan. Dat klinkt dramatisch, maar zo werkt m'n hoofd nou eenmaal. Maar toen de pijn langzaam minder werd had ik die gedachten gelukkig niet meer.

Natuurlijk ben ik inmiddels naar een fysiotherapeut gegaan, en dat luchtte op. Zij gaf  een simpele verklaring,  het is een vorm van spit en gaat vanzelf weer over.  Maar omdat ik door die rugpijn geen oefeningen kon doen ging m'n lies ook weer zeer doen en daar ging het nou juist zo goed mee. Al met al werd ik er zéér sacherijnig en lusteloos van. 

Inmiddels ben ik twee keer bij de fysio geweest en gaat het beter - ik loop nu met een warmtepleister omdat ik merkte dat een warme douche ook hielp, maar ja, je kunt moeilijk steeds onder de douche gaan-  en kan ik ook weer oefeningen doen,  maar het herstel gaat  veel  langzamer dan verwacht. ( het gaat altijd langzamer dan je verwacht😡)

Afijn, het is zoals het is en geduld is een schone zaak.

Allemaal een hele goede dag.🙋

Ik vind het héél leuk als jullie reageren en ik lees alles en Francien even voor alle duidelijkheid, ik verwijder nooit iets,  iedereen mag zijn eigen mening hebben.

Minder.

Naar aanleiding van deze kop in het A.D. ging het volgende door mijn hoofd:

Die rat race van tegenwoordig, ik wordt er wel eens moe van. Als mensen nou eens allemaal  wat minder zouden willen: minder grote huizen, minder grote auto, minder vakanties, minder kleding, minder dure horloges, enz. Dan zouden ouders ( let op: allebei de ouders) met kleine kinderen ook minder kunnen gaan werken en dan kunnen ze meer zelf voor hun kinderen zorgen en meer van ze kunnen genieten. Beter en leuker voor zowel de kinderen als de ouders en geen wachtlijsten meer bij de kinderopvang.

Ik weet van een stel in mijn omgeving dat het kindje wat ze hebben op maandag thuis door de vader wordt verzorgt, op dinsdag naar de ene oma wordt gebracht op woensdag naar de kinderopvang gaat, op donderdag naar de andere oma wordt gebracht en op vrijdag thuis bij moeder blijft. Dat kind wordt toch helemaal gek van elke dag een andere verzorger? of ben ik nu gek? 

Het argument wat dan gebruikt wordt is: ja maar dan kunnen ze de hypotheek niet betalen en je wilt toch ook leuke dingen blijven doen. Ik denk dan stiekem : ja, dan maar een kleiner huis, of niet 3 x met vakantie, of een mindere auto.  

 Al dat geren en geregel, ik word al moe als ik eraan denk. Ik kom hier dus op vanwege wat ik las in de krant. Het C.N.V, wil dit omdat er jarenlange wachtlijsten zijn bij de kinderopvang. Zij hebben Zweden als voorbeeld, daar krijgen ouders 90 dagen verlof en samen nog eens 300 vrije dagen  die ze kunnen verdelen, dit wordt grotendeels betaald door de overheid, dus door de gemeenschap. In Nederland zijn er plannen om de kinderopvang gratis te maken en dat moet natuurlijk ook door de overheid gefinancierd worden, dus door ons belastingbetalers. Waarom moet ik er aan  mee betalen dat mensen steeds meer en méér willen? ( ik heb het hier dus niet over alleenstaande moeders). 

Nou ja, dit ging dus allemaal door m'n hoofd toen ik dat artikel las maaaaaaaaar zo simpel is het niet natuurlijk want als veel mensen nu minder zouden gaan werken om zelf voor hun kinderen te gaan zorgen krijgen we een nóg groter personeelsgebrek dan er nu al is. Ik las laatst dat in élke sector een tekort aan personeel is. 

Dus ja, de moraal van dit verhaal: ik weet het ook niet.

Allemaal een hele goede zonder zorgen dag.🙋

Mariette, Ik begrijp heel goed hoe je je voelt, ik heb nog 1 broer over die mij dus altijd gekend heeft en ik moet er niet aan denken dat er met hem iets gebeurd. Sterkte. 

Weer terug.

En hier ben ik weer. Niet met grootse verhalen  of een strak schema, maar met een voorzichtig “ik zie wel.” Hopelijk gaan de blogs weer vanzelf komen, dat was de laatste tijd niet meer zo.

Het was een maand waarin ik even afstand nam van het schrijven, het ritme van bloggen doorbrak, en mezelf afvroeg: wil ik hiermee doorgaan? Ja, dat wil ik, maar het wordt wel  anders, voortaan ga ik niet meer elke dag posten maar om de dag.

Het voelde goed om even ruimte te nemen. Geen druk, geen woorden die moesten komen, geen ideeën bedenken. De eerste twee, drie weken was het heerlijk rustig in m'n hoofd maar de laatste week begon het toch wel weer te kriebelen.  Want schrijven is meer dan alleen publiceren — het is verwerken, m'n gedachten op een rijtje zetten,  onderzoeken, en vooral delen.

Twijfel hoort er misschien wel bij. Waarom? Wat voegt het toe? Soms vraagt iets wat ooit vanzelf ging, om opnieuw bekeken te worden.  

Dankjewel dat je weer leest en als je iets wilt delen — wat je raakt, waar je zelf mee bezig bent, of gewoon wat je van het stukje vindt — dan lees ik dat met veel plezier. Anders voelt het bloggen soms als roepen in het luchtledige. Jullie reacties maken het levendig en waardevol.

Het was voor mij een vrij rustige maand en zoals ik in een klein tussendoor blogje al zei: ik heb jullie wel gemist. In de komende stukjes zal ik vertellen waar ik me de afgelopen maand zoal mee bezig heb gehouden. 

Allemaal een hele goede dag en tot overmorgen. 🙋

Lot; fijn dat het goed gaat met je schouder, nou niet overmoedig worden en denken dat je alles weer kunt.😃