Laatst zat ik een poos met een kennis te praten en ik vertelde wat er de laatste tijd zoal gebeurd was en hoe ik nu m'n dagen een beetje doorbreng.
Zoals jullie inmiddels wel begrepen hebben zit ik niet in een hoekje weg te kwijnen.
Op een gegeven moment zei de kennis :" wat knap dat je zo in het leven staat". Ik dacht toen: knap? Knap?
Ten eerste zit het niet in m'n aard om bij de pakken neer te gaan zitten, dat is iets wat je gewoon hebt meegekregen dus niet "knap".
Ten tweede heb ik heel veel om dankbaar voor te zijn,
ik ben 55 jaar getrouwd geweest, heel veel mensen halen dat niet,
ik heb hele lieve kinderen, in veel gezinnen gaat dat heel anders,
de kleinkinderen deugen,
ik ben gezond, voorzover ik weet,
ik heb geen financiële problemen, ook iets om blij mee te zijn.
Wat heb ik dan te klagen?
Maar toch twijfel ik wel eens, ben ik soms harteloos omdat ik niet zichtbaarder aan het rouwen ben?
Ik hoor wel eens dat ik er " nog 🤣 " goed uit zie, moet ik er dan als een onverzorgde zombie bij gaan lopen?
Ik rouw wel, maar bij stukjes en beetjes, bovendien heb ik nog steeds het gevoel dat manlief er nog steeds een beetje bij is.
55 jaar getrouwd en daarvan de laatste 38 jaar in dít huis dan zijn er zóveel herinneringen, continu wordt ik in m'n gedachten bestookt met : oja, toen zei hij dit en oja, toen deed hij dat en ga zo maar door.
Dus ja, het is zoals het is en ik ga gewoon vrolijk door en dat laatste gaat wel lukken want ik heb gisteren de drank kast opgeruimd. Ik kwam allemaal oude flessen tegen die ik vergeten was en ja, wat is het precies ? en hoelang kun je drank bewaren?
Dat wordt dus proeven, hé vervelend nou 🤣🤣🤣
Dus ik ga me wel vermaken vandaag 🤪🤪🤪
Allemaal een hele fijne dag, mét of zonder drank. 🤣🙋♀️
Hoi Ella, Het verwerken van en omgaan met verdriet doet iedereen anders. En iedereen heeft een er mening over hoe jij/ een ander dat moet doen. Ik denk in je blog te lezen dat je na een moeizame en verdrietige periode van aftakeling van je man weer je oude zelf wordt ook al heb je nu verdriet van het verlies van je geliefde. En ook al is het ‘niet knap’ dat je bent zoals je bent, het is wel fijn om zo’n karakter te hebben. Ik wens je sterkte toe op de momenten dat je die nodig hebt. Met groeten Ton
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Ton. 😘
VerwijderenBovendien heb je een deel rouw al doorgemaakt. Het is anders dan een partner lijkt me, maar toch een beetje te vergelijken: toen mijn moeder doodging had ik het allerergste namelijk het verlies van alles wat zij was, al doorgemaakt
BeantwoordenVerwijderenJa dat is ook zo.
VerwijderenJe nieuwe blog naam zou kunnen worden, 'fine old lady'.
BeantwoordenVerwijderen😀😘
VerwijderenRouwen doe je op jouw manier er is geen andere.
BeantwoordenVerwijderenIk was 14 toen mijn moeder op haar 39e borstkanker kreeg. Ze is 11 jaar ziek geweest en tegen het eind wisten we allemaal dat ze dood zou gaan. Ik ben tijdens haar laatste jaar veel verdrietiger geweest omdat zij zo ziek was en ik haar zo zag wegteren. Na haar dood was er een ander verdriet, om het gemis, dat heb ik nog wel. Het zijn allemaal emoties die er op allerlei manieren uitkomen of geuit worden. Ik vind het heel normaal zoals jij je nu gedraagt en wat je schrijft lijkt me logisch. Enne.. een borrel op zijn tijd, gewoon doen!xx
BeantwoordenVerwijderen