De val.

De afgelopen dagen heb ik dit boek gelezen. De schrijver verteld hoe het hem en z'n moeder vergaat nadat ze is gevallen en een arm heeft gebroken.

In korte hoofdstukjes schildert hij de aftakeling, de beginnende dementie  en de weg door het  zorgtraject.

Het is op een heel humoristische manier beschreven maar  alles was heel herkenbaar, zo ben ik ook met ouders, schoonouders en manlief bezig geweest. 

Maar ik werd er ook een beetje triest van, er hoeft maar even dát te gebeuren en mijn kinderen zijn ook zo op die manier voor mij in de weer en met mij aan het leuren ' is er ergens nog plekje voor onze zielige moeder én wordt ze wel adequaat geholpen?' 😭 en van dat besef wordt je niet vrolijk. 

Maar goed, wie dan leeft, wie dan zorgt.

Verder vind ik voeten het lelijkste onderdeel van het menselijk lichaam, in ieder geval van  mijn lichaam, om de een of andere reden heb ik veel last van eeltgroei, daarbij heb ik aan één voet ook nog een hallux falgus wat ook geen mooi gezicht is maar waar ik verder geen last van heb. Toen ik nog werkte had ik ook vaak een likdoorn tussen m'n tenen. Daarom loop 🤣 ik  al zo'n dertig jaar bij een pedicure. Als zij het nou maar een beetje bij houdt en ik in de zomer m'n nagels, met een bescheiden kleurtje lak, dan is het nog enigzins aan te zien.

Ik denk dat het wel belangrijk is om je voeten goed te verzorgen, dan sta je toch wat steviger op je benen en dan is de kans op een val zoals bij de moeder in het hier boven beschreven boek toch een klein beetje kleiner.

Allemaal een goede, leuke dag. 🙋‍♀️