Vandaag 4 mei, dodenherdenking. Ik ben van vlak na de oorlog en heb er dus niets van meegemaakt, m'n broers waren nog te jong om in het leger te moeten, maar m'n ouders natuurlijk wel, er werd bij ons thuis maar weinig over de oorlog gesproken en nu vind ik dat jammer, ik had wel eens willen weten hoe zij dat hebben ervaren. Gelukkig hebben ze nooit honger gehad, ze woonden in een kleine gemeenschap die elkaar hielpen.
Vlak bij mij in de buurt staat een klein monumentje voor een jongeman die 2 dagen na de oorlog nog door Duitse soldaten is dood geschoten. Hij en een aantal kornuiten waren erachter gekomen dat deze soldaten van plan waren om in een dorp in de buurt het bevrijdingsfeest te gaan verstoren. Deze groep soldaten was al op de terugweg naar hun kamp omdat de oorlog verloren was maar uit nijd wilden ze toch nog een daad stellen.
Antoon de Lange, want zo heet de jongeman, 25 jaar jong, trommelde een aantal vrienden op en wilde de soldaten tegen houden. Dat is gelukt, het feest werd niet verstoord maar hij moest het wel met z'n leven bekopen.
Ik loop heel vaak langs dit monument en wordt dan altijd een beetje stil. Ik vind het ook een naar gezicht dat het niet goed verzorgd wordt en heb een tijdje geprobeerd om het netjes te houden maar met het klimaat van tegenwoordig is dat niet te doen, dan weer te nat, dan weer te droog, dat heb ik dus maar opgegeven.
Laten we in Godsnaam hopen dat het vanavond overal rustig blijft.
Allemaal een hele goede dag. 🙋
dat hoop ik ook, dat het vanavond rustig blijft. Waarom moeten die mensen hun zin doordrijven en aankondigen dat ze iets gaan doen "daar waar het pijn doet".
BeantwoordenVerwijderenIk ben nog net in de oorlog geboren, in de hongerwinter zelfs. Pas jaren later hoorde ik dat mn grootouders een joodse onderduiker hadden, niemand had ooit gedacht dat ze zoiets durfden.
Het is een mooi monumentje en verdient inderdaad aandacht.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders waren beiden van 1925 en kregen verkering in 1940, beiden vaders hadden eigen zaak en mijn vaders was al schoenmakersknecht in de zaak onder en naast huis en meubelwinkel van mijn moeders vader en zijn vader was ook schoenmaker. Er bleven altijd wel dingen die gerepareerd moesten worden en opa van moederskant was een scharrelaar en ruilde veel. Echte honger hebben ze niet geleden er was familie op platteland die ook dingen stuurden. Gelukkig heb ik er wel veel over kunnen vragen.
Mijn ouders waren wel bij de schietpartij op de Dam net na de Bevrijding en daar heb ik kortgeleden via een fb groep beelden van gezien waarop ze goed te zien zijn, zo bijzonder.
En op 4 mei is in 1962 mijn broertje Jean Pierre dood geboren. toen was ik al 12 en heb daar wel de herinnering aan hoe mijn vader thuis kwam en het moest vertellen
vandaag dus best een zware dag voor je, Lot, sterkte
Verwijderendank je Berber. Ja het blijft toch altijd in je herinnering, en net nu het contact met mijn zus er voorlopig niet is en mijn vinger komende week spannend wordt als ik met de ab ga ophouden.
VerwijderenMaar zit nu aan een lekker wijntje met een snackje erbij. Tel ook mijn zegeningen