Doordenkertje.

 Zoals ik al eerder vermeldde ben ik over de stoïcijnen aan het lezen en toen kwam ik o.a. dit tegen: 

 De  ene  mens rekent er, als hij iemand een dienst heeft bewezen, als van zelfsprekend op dat hem een wederdienst zal worden geleverd.

Een tweede vindt dat niet vanzelfsprekend, maar is er in z'n hart van overtuigd dat de ander bij hem in het krijt staat; hij blijft denken aan het goede dat hij heeft gedaan.

Een derde echter staat in zekere zin niet stil bij wat hij heeft gedaan; hij is als een wijnstok die een tros druiven heeft voortgebracht en die, na zijn eigen vrucht te hebben gedragen, geen beloning verwacht, net zomin als een hond die een spoor heeft gevonden en een bij die honing heeft verzameld. 

Als deze persoon een goede daad heeft verricht, schreeuwt hij het niet van de daken, maar gaat door met het volgende dat hem te doen staat, zoals een wijnstok het volgende seizoen opnieuw druiven voortbrengt.

Wat voor persoon ben ik eigenlijk?

De stoïcijnen hameren er ook altijd heel erg op dat je het goede in het leven moet doen, dat vind ik ook, maar wat als het goede doen voor de medemens niet goed is voor jezelf? 

Ik kan daar wel eens mee worstelen. 

Komt dan het volgende gezegde om de hoek kijken? Je kunt pas goed voor een ander zijn als je eerst goed voor jezelf bent.

Jeetje wat een zware gedachten op de vroege ochtend.

Allemaal een hele goede dag. 🙋