Ik kom hier op omdat ik gisteren schreef dat het me niet lekker zat dat ik een mobiele wasbak voor tante Truus moest ophalen in Amsterdam Zuid, niet echt ver hier vandaan maar wel druk en moeilijk om een parkeerplaats te vinden.
Even voor degenen die tante Truus niet kennen, het is geen echte tante van me maar een kennis waar ik soms dingen voor doe, zij is 90, erg hulpbehoevend en heeft helemaal geen familie, niemand. Naar een kapper toe gaan is een hele onderneming voor haar, en daarom een thuiskapster. Prima.
Maar 1 keer in de 3 maanden laat ze haar haar permanenten en dat permanentspul moet langdurig uitgespoeld worden of zoiets( geen ervaring mee) haar eigen wasbak is te laag, vandaar die mobiele, in hoogte verstelbare wasbak, Bij een thuiszorgwinkel heb ik die gisteren dus opgehaald en maandag ga ik hem weer terug brengen.
Ik heb dat al eens eerder gedaan en toen ze het een week geleden weer vroeg en ik al ja had gezegd ging ik er over nadenken of, als ik in haar situatie zou zijn, ik dan ook voor zoiets hulp had gevraagd óf dat ik dan gedacht zou hebben: dan maar geen permanent.
Daarbij komt dat tante Truus niet een echt aardig persoon is, ze heeft buiten de wijkzorg die elke dag komt ook bijna elke dag nog andere hulp, huishoudelijke hulp, persoonlijk begeleiding voor de administratie omdat ze dat niet kan zien, een mannetje die met computerproblemen helpt enz. maaaaaaar........... inmiddels heeft ze ruzie met bijna alle organisaties die de hulp leveren omdat ze vind dat die hulpen het niet goed doen. Tegen mij kan ze soms ook wel eens uitvallen maar meestal doet ze tegen mij wel aardig, maar ze vraagt nooit, echt nooit hoe het met mij gaat en als ze het al vraagt dan gaat het na twee zinnen meteen weer over haar. Ik ben er aan gewend en het maakt me niet uit.
Dat ophalen van die wasbak zat me niet lekker want:
-kun je voor zoiets hulp vragen?
Of moet ik niet zeuren omdat het te prijzen is dat iemand van die leeftijd nog moeite doet om er goed uit te zien?
Allemaal een hele goede dag 🙋♀️
Met m'n vorige blogs heb ik blijkbaar wel iets los gemaakt. Leuk al die reacties, ik lees ze allemaal.
Eigenlijk wil je het niet, lees ik tussen de regels door. En eigenlijk vind ik dat je het dan ook niet moet doen. Misschien kun je bij een volgende keer het op een diplomatieke, doch vriendelijke manier afwimpelen? Beetje afstand nemen. Zou ik doen, denk ik. Want uiteindelijk is het niet goed als dingen in jezelf gaan wringen.
BeantwoordenVerwijderenIs het alleen het ophalen van de wasbak of zit de hele situatie je niet lekker, Meer het laatste zo te lezen. Als er alleen maar wordt aangenomen dat je het wel "even" voor de ander doet zonder er een beetje waardering voor te krijgen gaat dat wringen.
BeantwoordenVerwijderenOp zich is het fijn om iets voor een ander te doen als je het kan, de auto hebt en meestal combineer ik dan zat met iets anders in die buurt, kringloop of zo. Toen ik mijn auto met achterdeurtjes had werd ik wel eens gevraagd door buren om die te gebruiken terwijl ze zelf ook auto hadden maar soms zijn achterdeuren veel handiger dan klep. Vooral toen ik nog vrijwilligerswerk deed kwam dat voor, een matras vervoeren was in mijn auto zoveel makkelijker.
Vroeger werden buren en kennissen van ouders eigenlijk altijd oom en tantes genoemd, vond dat achteraf prima oplossing, wel de voornaam gebruiken waaruit de goede verhouding sprak maar met voorvoegsel.
Je hebt al vaker over tante Truus geschreven en wat voor gevoel het geeft.
BeantwoordenVerwijderenIk heb in de loop van mijn leven ontdekt dat een ander helpen goed is als de ander beseft wat je voor hem/haar doet.
Als dat besef er is en dankbaarheid dan krijg je er genoeg voor terug om het vol te houden.
Als het voelt als een eis dan mag je nee zeggen. Dan moet nee ook voor tante Truus een antwoord zijn.
Niemand mag verwachten dat je altijd maar voor haar klaar staat en al helemaal niet als ze het als NORMAAL beschouwen.
Dit kost je veel energie. Die kun je beter besteden aan jezelf of iemand die er ook wat aardigs voor teruggeeft.
Nee is ook echt een antwoord wat gegeven mag worden.
Gr Jenneke
Even een kort antwoord. Permanent?. Taxi bellen en naar de kapper gaan.
BeantwoordenVerwijderenEn tante Truus kon van mij de boom in met haar ruzie toon.
Precies, dat vind ik ook. Nu ben jij de taxi (gratis) terwijl zij gewoon zelf een taxi nemen en naar de kapper gaan. Waarom doet zij dat niet en spant ze jou voor haar karretje. Vraag dat eens.
VerwijderenIk zou voorstellen dat ze zo'n ding gewoon aanschaft.
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Er is een verschil tussen waardigheid en ijdelheid.
BeantwoordenVerwijderenJe gunt iemand een waardig bestaan. Ook een 90-jarige heeft recht op menselijke waardigheid. Dat uit zich bijvoorbeeld in (noem maar wat) ervoor zorgen dat ze schoon gewassen is, schone kleren aan kan, haar haren & nagels netjes geknipt zijn.
Maar een permanent? Dat is ijdelheid. En voor wie? Voor de buitenwereld? Schijnbaar heeft ze daar weinig waardering voor, dus dan hoeft ze zich toch niet op te tutten?
Als een 90-jarige vrouw zichzelf nog goed kan verzorgen en het ook fijn vindt om bijvoorbeeld make up te dragen dan vind ik dat alleen maar leuk voor haar. Maar eisen dat je een perfect kapsel hebt terwijl je daarmee anderen minimaal 4x per jaar mee belast -naast andere dingen die je van deze persoon verlangt- is echt niet OK.
Het zal moeilijk zijn om het over te brengen, maar ik denk dat je echt gewoon nee moet zeggen en voet bij stuk moet houden. Mocht ze gaan blazen, dan tegen haar zeggen dat je het nog steeds doet, maar dat je dan andere klusjes voor haar zal laten vallen. Dus zij mag kiezen: 4x per jaar een permanentje, of bv. 4x per jaar een dag minder hulp met (vul maar in). Dan kan ze zelf de afweging maken hoe belangrijk het voor haar is. Door haar die keuze te geven geef je haar ook een stukje waardigheid.
Heeft zo'n winkel niet een breng- en haal -service. Ik spreek regelmatig een buurvrouw van mij die altijd klaagt over een oudtante van haar waar ze klusjes voor doet een soort tante Truus maar dan 10x erger. Ik heb de pech dat ik haar vaak tegen komt als ze net bij haar 'tante' Truus is geweest, krijg ik het hele verhaal te horen, vraagt niet hoe het met mij gaat of misschien terloops en dan gaat zij weer verder met haar eigen gezeur over haar lichaam of 'tante 'Truus die haar weer uitgescholden heeft. Veel vrouwen hebben hier mee te maken zgn. zorgtaken die nooit ophouden, ik zou zeggen als dit vrijwilligerswerk was, dan zou ik eens uitkijken naar een nieuw adres en laat tante Truus over aan de professionels. groet Inez.
BeantwoordenVerwijderenIk heb even online gekeken er is een site die heet Temu en als je mobiele wasbak intikt kom je ook bij een opblaasbare 'wasbak' die er heel comfortabel uitziet en maar 9,82 euro is.
VerwijderenIk vraag mij af hoe ik zal zijn als ik 90 jaar ben.
BeantwoordenVerwijderenIk ben in April 70 maar als ze dat heel graag wil moet ze jou er
Maar voor betalen per uur dat zou de beste oplossing zijn vind ik.
Ja naar de kapper of een wasbak kopen lijken mij ook goede oplossingen. Of kan ze dat niet betalen? 😉
BeantwoordenVerwijderenMeerdere echt oude mensen (90+) in mijn omgeving worden nogal dwingend. Ze hebben de fut niet meer voor sociaal gewenst gedrag en hun emoties en behoeften filteren ze niet meer. Dat kan erg vervelend zijn, ik spreek uit ervaring Het gaat er voor mij dan niet om of mensen dankbaar zijn, maar dat je doet wat je geweten je in geeft, binnen de mogelijkheden die je zelf hebt. Inderdaad nee is ook een antwoord en het kan soms ook ja zijn. Al naar gelang het belang en je draagkracht kun je dan iets doen. En ik ken ook oude mensen met een stoornis, die nooit diagnose hebben gehad maar de opmerkzame mens herkent die wel. Als de omgeving niet licht bijstuurt verkommeren ze, vergis je niet wat de professionals doen als een client hen niet wil. Het is soms schipperen.
BeantwoordenVerwijderenDe wasbak voor de permanent, zou dan weer niet mijn onmiddelijke prioriteit hebben.
Ik kan het echt niet helpen dat ik even struikel over de zin 'fijn als je goede kinderen hebt'. Ik snap dat er een leeftijdsverschil tussen ons zit en dat ouder worden met zich meebrengt dat je niet meer zelf dingen nieuw aanleert, of hier om andere redenen niet meer toe in staat bent. Maar ik merkte dat het mijn kinderen enorm belastte en zwaar op hen lag om voor hun achtergebleven moeder te moeten zorgen. Ze hebben een eigen leven, en zijn zeker goede kinderen, maar komen ook voor zichzelf op. Een is geëmigreerd naar Canada, de twee anderen hebben een drukke onderwijsbaan en willen daarbuiten ook nog ontspannen. Dus ik heb mezelf meer aangeleerd om dingen in en rond het huis zelf te doen, de kunst af te kijken in Repair cafees en op YouTube, en dat wat ik echt niet zelf kan uit te besteden aan profs. Me zo min mogelijk afhankelijk te maken van mijn kinderen. Stuccen ga ik bijv. echt niet zelf doen en de buitenramen zemen op verdiepingen ook niet.
BeantwoordenVerwijderenMaar nogmaals, ik ben jonger dan jij en mijn kinderen zijn dertigers. Onze situaties hebben overeenkomsten maar ook verschillen. Denk ik. Ik bedoel alleen maar te zeggen dat zelf doen soms kan en dat uitbesteden aan profs ook kan. En daarmee kun je de relatie met je kinderen juist ook heel goed houden. Die tante Truus zou als ze jullie relatie niet wil belasten, ook voor uitbesteden aan profs kunnen kiezen. Denk dat dat veel verstandiger is.