De afgelopen dagen heb ik een boek gelezen wat me aan het denken heeft gezet. Het gaat over een vrouw die na het overlijden van haar man het huis op gaat ruimen. Ik verwachtte dat het heel praktisch zou zijn zoals wat doe ik met al die spullen, wat bewaar ik en wat niet enz. maar het gaat meer om het innerlijk, om het gevoel en over wie ben ik eigenlijk nu hij er niet meer is, wie was ik ooit, hoe ben ik nu en hoe komt het dat ik geworden ben tot wie ik nu ben en had ik het misschien anders moeten doen.
Beladen huis is het relaas van een vrouw na het overlijden van haar man. Na zijn dood dringt tot haar door dat hun huis overwoekerd is geraakt met spullen en zwaarmoedigheid. Terwijl zij de kamers opruimt, ontstaat langzaam weer ruimte in haar gevoelens voor hem. Ze wil terugvinden hoe hij ooit was, hoe zij ooit was en begrijpen waarom hun leven samen is gelopen zoals het is gelopen. Herinneringen komen terug, de doorwerking van het verleden wordt zichtbaar, materiële en psychische verwerking gaan hand in hand. Beladen huis is een moedige memoir over de ruimte die je inneemt in een relatie, in een gezin, in de maatschappij, als moeder en als vrouw, over eenzaamheid, angst en de keuzes die we maken uit liefde.
Ik ben nu ongeveer drie jaar weduwe en ook op een leeftijd dat je een beetje terug gaat kijken en ik heb ook, en nu ook nog wel eens, over dat soort zaken nagedacht.
Het boek gaat over totaal verschillende karakters en levens dan die van mij of van m'n man zaliger maar toch herkende ik sommige zinnen en delen er van.
Het was interessant om te lezen en stemt tot nadenken, ik denk dat het niet alleen voor weduwen maar voor alle vrouwen een boeiend boek kan zijn.
Allemaal een hele goede dag.🙋
Hee, interessant. Ben nu 10 jaar alleen na het overlijden van mijn partner en herken die fasen. Maar er zijn er ook die blijven vasthouden aan het samenzijn ook al is partner overleden. Willen niets opruimen en memoreren elke hoogtijdag aan hun overledene. Ik krijg zelf van een weduwe elke keer dat soort wensen/felicitaties, dat ik mijn partner vandaag zo zal missen, dat ik moet denken aan de dagen die ik met hem had, dat het moeilijk zal zijn weer een nieuw jaar zonder hem, etc.. In het begin vond ik het attent en lief, maar nu begint het me te jeuken. Heb er al eens iets opgemerkt, maar het komt niet over. Tja, iedereen zijn stijl
BeantwoordenVerwijderenWij zijn nog met zijn tweeën. Hebben al een huwelijk van 56 jaar achter de rug. Echtgenoot heeft best wel moeten wennen aan mij in het begin. Hij kwam een beetje verwend uit het ouderlijk huis. En trouwde met een meisje dat zeer zelfstandig door het leven ging en niet van plan was haar onderwijsbaan op te geven, ook niet als er kinderen kwamen. We waren nog zo jong. Net in de twintig.
BeantwoordenVerwijderenAl die jaren hebben we op één lijn gezeten. Samen het huishouden, samen de kinderen opvoeden. En er onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Wij praten veel met elkaar. Alles wordt besproken. En we corrigeren elkaar ook als het moet. En kunnen flink ruzie maken, ik tenminste. Anders hou je het niet zo lang met elkaar vol.
We zijn dankbaar dat we nog steeds samen zijn. En dat we nog steeds van elkaar houden. Niet meer die verliefdheid van de eerste tijd. Alles zwakt af.
Mocht echtgenoot overlijden, die kans is alle dagen aanwezig, hij heeft hartfalen, weet ik dat ik met dankbaarheid op zo'n fijn huwelijk terugkijk.
Drie jaar geleden heeft echtgenoot een hartstilstand gehad. In de ambulance hebben ze hem gereanimeerd. Daarna nog weer in het ziekenhuis. Ik heb toen een dag en nacht in Rijnstate gezeten. En veel kunnen overdenken. En wist toen zeker dat het goed was geweest tussen ons, met al onze hebbelijk- en onhebbelijkheden.
Maar kan me nog steeds gloeiend ergeren hoor. Dat houdt een mens zijn hele leven.
Ik heb ook even over mijn reactie moeten nadenken. Hier in huis is 95% van man en vooral heel veel waar hij niks mee doet. Koopt veel op Ali omdat als je er veel koopt weer korting krijgt etc etc. En hij heeft last van maniakaal kopen. Toen zijn kleinzoons viool en cello gingen spelen ging hij daarvan ook een paar kopen plus onderdelen. Kinderen zijn op andere instrumenten overgestapt en nu ligt het dus nog steeds hier. Gelukkig niet alles in huis, hij heeft ook nog een hele grote schuur en container op 2 km afstand met stukje land, alles staat er vol. Maar dat is niet mijn probleem.
BeantwoordenVerwijderenDit huis is gedeeltelijk mijn probleem als ik hier blijf wonen, want het ergert me enorm, maar het is niet van mij, Ik erf niks kan wel blijven wonen. Het zorgt regelmatig voor onenigheid en ik moet erg goed bewaken dat woonruimtes niet nog meer in beslag worden genomen door zijn rommel.
Maar ik kan me ook geen voorstelling maken hoe het zal zijn als ik hier alleen blijf en dan die lege ruimtes zal hebben uiteindelijk.
Zucht.
Dus Lot, als H. sterft en de kinderen nemen de auto mee, kan jij daar niets tegenin brengen.
BeantwoordenVerwijderenEn zo ook met de spaarrekeningen. Als dat op zijn naam staat, en jullie hebben niets vastgelegd bij de notaris, heb jij een groot probleem.
Als hij kinderen heeft, kunnen ze dus je hele huis leeghalen. Ene kant ben je dan van de rommel af, aan de andere kant heb je geen stoel meer om te zitten.
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
VerwijderenNee hoor dat is goed geregeld bij notaris, huis heb ik woonrecht op officieel. Ik heb mijn eigen auto, eigen bankrekeningen en goed kontakt met hen al kan dat natuurlijk na zijn dood veranderen. Ik weet ook helemaal niet hoelang ik er nog alleen dan wil blijven wonen, het is een onderhouds intensief huis.
VerwijderenIk heb destijds na scheiding problemen genoeg op moeten lossen. Nu is alles van te voren goed geregeld voor zover mogelijk, ben niet zo gek dat op z'n beloop te laten.
Fijn zo. Dat is dan voor jou een zorg minder.
VerwijderenEn die rommel? Heb al tegen H. gezegd dat als hij gaat hemelen, ik een bak huur en de jongens de hele inhoud van het tuinhuisje er in laten kiepen. (behalve het tuingereedschap natuurlijk).
Dat kan bij jou net zo. Met een beetje hulp, alles in één klap foetsie.
En altijd, als je iets weggooit, heb je het net weer nodig!!
Hier in huize Niekje heeft man ook enorm veel spullen, waaronder heel veel gereedschap, audio-apparatuur en ontelbaar veel andere spullen. Ik ben de minimalist. Mocht hij eerder gaan hemelen dan laat ik een bedrijf komen en het allemaal meenemen. Idem bij het huis van mijn vader, ook een verzamelaar pur sang. Mij is al die 'troep' een doorn in het oog, maar inmiddels zoveel ouder en wijzer dat ik er niets meer van vind en me er ook niet meer druk om maakt. Ik heb dus wel een idee hoe het straks zal gaan en die beslissing gaf me genoeg rust om het nu te laten. Zelf heb ik alles wat ik nodig heb, inclusief een heel goed financieel plaatje, eigen huis, auto etc..... ik zit er warmpjes bij, ben voor de volle honderd procent onafhankelijk van wie dan ook.
BeantwoordenVerwijderen