Gisteren bracht ik een bezoek aan mijn vriendin in het verpleeghuis. Ze woont sinds ruim een week nu op de somatische afd. want haar hoofd is nog redelijk goed maar haar lijf geeft het op, ze valt steeds.
Ik zeg expres 'woont' want meestal wordt er gezegd 'opgenomen' maar dat klinkt zo - op sterven na dood- en zover is ze nog niet. Het was fijn om haar weer te zien, maar het was ook confronterend. De omgeving, de stilte in de gangen… alles herinnerde me eraan dat dit niet zomaar een plek is, maar een eindstation in levens die ooit zo vol beweging waren.
Ze glimlachte toen ze me zag, en was blij dat ik even bij haar kwam kijken. Maar haar blik dwaalde soms af, en ze vertelde een paar keer hetzelfde, dat het erg wennen was, en erg vermoeiend en dat ze niet wist dat ze zoveel spullen had waar allemaal keuzes over gemaakt moesten worden enz. Ik probeerde luchtige dingen te vertellen, maar dat kwam niet zo goed binnen, ze was nog te verward van wat er allemaal gebeurd was.
Het deed pijn om haar zo te zien. Niet omdat ze veranderd is, maar omdat ik besefte hoe kwetsbaar we allemaal zijn. Hoe snel het leven kan verschuiven van vanzelfsprekend naar zorgafhankelijk. Alhoewel, eigenlijk vind ik het leven niet zo vanzelfsprekend.
Als ik denk aan de manier hoe zij de laatste paar jaar haar dagen door bracht; alleen nog even naar beneden voor een boodschapje en zelfs dat het laatste jaar niet meer, en verder zitten wachten tot er iemand langs komt, wat inhoudt dat er dan toch dagen zijn dat je alleen de thuishulp spreekt die allemaal haast hebben.
Nu wordt ze elke middag naar beneden gebracht waar ze aan allerlei activiteiten mee doet en waar ze veel lekkerder eten krijgt ( ze was daar heel enthousiast over) dan wat ze voor zichzelf klaarmaakte.
Ik liep naar buiten met een dubbel gevoel, blij voor haar dat er nu goed voor haar wordt gezorgd en niet langer hele dagen alleen is maar ik vond het ook heel erg confronterend, op de manier van: is dit ook mijn toekomst voor als het thuis echt niet meer gaat?
Ja dat zal wel- als er tegen die tijd nog ergens een plekje te vinden is😨- kijk ik daar met afschuw naar? Nee. in gedachten was ik die kamer- met achter een muur een apart gedeelte voor het bed en een kast zodat je niet de hele dag naar het bed zit te kijken- al met m'n eigen spullen aan het inrichten.
Met als gevolg dat ik nu weer in m'n huis aan het rond kijken ben; wat kan er nu alvast allemaal weg?
Maar voorlopig ben ik nog blij dat ik m'n eigen bedoeninkje heb.
Allemaal een hele goede dag.🙋
Confronterend is dat. Ik woon tegenover een zorgcomplex en kijk tegen aanleunflats aan. De laatste tijd komt de een na de ander leeg, en ik mis de mensen die daar woonden en die ik groette. Ik denk vaak: ik zou er nooit willen wonen. Maar aan de andere kant, zoals ook bij je vriendin: er is aanspraak en er wordt voor je eten gezorgd.
BeantwoordenVerwijderenIk hou voorlopig ook heel erg van mijn eigen bedoeninkje.
Ik denk dat niemand naar een verzorgings- of verpleeghuis wil, maar als echt niets anders meer mogelijk is dan moet je wel. Toen mijn beide ouders in een verpleeghuis kwamen (vrijwel tegelijkertijd) was ik vooral opgelucht voor mezelf. Er werd heel veel uit mijn handen genomen en daar ben ik nog steeds dankbaar voor, ook al leven mijn ouders niet meer. Het gaf mij na heel veel intensieve jaren heel veel rust.
BeantwoordenVerwijderenZelf werk ik in een verzorgingshuis en we doen allemaal onze best om de bewoners goed te verzorgen, maar we kunnen niet alles vervangen.
Mijn schoonmoeder vereenzaamt in haar huisje, en het is ook eigenlijk intussen gevaarlijk geworden dat ze er nog alleen woont. Ze is niet meer goed ter been, en de trap op en af is dus eigenlijk elke keer maar hopen dat ze niet valt. Maar ze wil niet weg, want hier heeft ze gewoond vanaf haar 30e jaar. Ze heeft een alarmsysteem met zo'n belletje om haar nek, en een dochter die een beetje in de buurt woont, komt elke week langs (en de andere kinderen als er een artsenbezoek nodig is of zo), maar eigenlijk zou ik haar wel een ouderwets bejaardenhuis gunnen, met een eigen plekje maar ook de kans om andere mensen te zien en samen te eten en zo.
BeantwoordenVerwijderenJa je kunt zeggen: ze is opgenomen in een verpleeghuis maar ze wóónt er, is wat gezelliger he. Heb ook weleens gelezen: ze lígt in een verpleeghuis. Gruwel.
BeantwoordenVerwijderenJa als je lichaam niet meer wil, moet je uiteindelijk wel. Maar ook als het mentaal gevaarlijk gaat worden om alleen te zijn.
Het vroegere bejaarden huis was zo slecht nog niet, die hadden ze nooit moeten afschaffen. En dat ouderen dan een kéus hadden: gaan of niet.
Nu zijn er eenzamen in hun huisje. Maar ze zijn er ook in het verpleeghuis. Mensen die zich er niet thuis voelen of geen klik hebben met de andere bewoners.
Gemiddeld kost het drie maanden om te settelen in een verpleeghuis.
Dus ruim een week is nog niet lang hè. De eerste tijd kan zo moeilijk zijn.
Als je kunt, vaak op bezoek gaan helpt misschien een beetje.
Over dit onderwerp heb ik heel wat gedachten, maar dat zou te lange reactie worden, in ieder geval is het heel dubbel allemaal. En eigenlijk wil ik er niet teveel aan denken en partner is helemaal van: we zien wel
BeantwoordenVerwijderenEen ouderwets bejaardenhuis maar dan met kleine appartementen ipv een zit-slaapkamer vind ik een goede tussenstap. Je hebt toch iets meer ruimte dan in zo’n ouderwets bejaardenhuis. Mijn oma had zoiets voordat ze meer zorg nodig had en gedwongen moest verhuizen.
BeantwoordenVerwijderenIk kom er nooit, lang geleden nog wel toen mijn oma in zo'n instelling woonde. Ze zat er netjes bij vond ik. Ik heb geen idee hoe het zal zijn als ik wat ouder word. Mijn ideaalbeeld is een soort commune, een aantal ouderen in verschillende leeftijden die samen een klein gebouw bewonen en voor elkaar zorgen. Maar daar moet je natuurlijk zelf ook dingen voor doen als je dat later wil. Daar ben ik nog niet mee bezig.
BeantwoordenVerwijderen