Het tweede gedeelte over Cobra komt een andere keer, ik heb eerst een vraag aan jullie.
Dat is de volgende: moet een mens in zijn leven dingen doen voor andere mensen waar hij geen zin in heeft , of erger nog hem tegen staat, waarvan hij wél weet dat hij de ander daar heel veel plezier mee doet?
Ja, ja, denk daar maar eens over na.
Dit raakt natuurlijk aan waar ik het van de week over had. Een goed gevoel krijgen als je iets voor een ander gedaan hebt.
Ik zal het wat concreter maken: moet ik met de Z.B. (zwijgzame buurvrouw) gaan wandelen terwijl ik daar absoluut geen zin in heb of moet ik het gewoon wél doen om haar en ook mezelf een goed gevoel te geven?
Ik vind zelf dat ik het gewoon moet doen want ach, ik ben er hooguit een uurtje mee bezig en wat is een uurtje op een heel mensenleven maar tegelijkertijd denk ik: het is verdorie toch niet mijn verantwoordelijkheid dat zij buiten komt en oefent met lopen.
Maar het zit me toch niet lekker, om niet te zeggen dat ik er mee zit.
Hoe denken jullie daar over? Ik ben benieuwd.
Allemaal een hele goede dag. 🙋♀️
Francien, ik begin te denken dat we dezelfde liesblessure hebben. Ook ik loop met kleinere stappen en ook ik loop langzamer en korter. Ik zakte alleen niet door dat been. Maar elke stap doet zeer. Merk jij verbetering door de beenspieroefeningen? En hoelang doe jij ze al? Ik doe ze nu ongeveer een week of zes en krijg wel sterkere spieren maar de pijn wordt niet minder.
Bertiebo, ik lees het dan wel op je blog wat jij van de tentoonstelling vond 😃
Marijke, ik ken het Lam museum niet maar hoorde ook van een ander dat het heel bijzonder is, ik ga eens googelen.
Anneke Broos, ja Jeroen Krabbé is een bijzondere man maar toch kan ik niet zo goed naar hem kijken en luisteren want ik vind het vaak een beetje te overdreven, maar ja, dat is mijn mening maar dat neemt niet weg dat hij goed kan schilderen en mooie rollen heeft gespeeld.
Mevr.Niekje, ik hou wel van frutsels maar er moet wel een verhaal aan zitten. Ik ga hier nog eens op terug komen.
Dat vind ik echt een gewetensvraag, en eentje waar ik zelf ook mee worstel. Want als je altijd iets voor een ander moet doen, wanneer doe je dan jezelf te kort? Er is een gezegde: 'Soms betekent een ja tegen een ander, een nee tegen jezelf.....'
BeantwoordenVerwijderenHet draait denk ik om de balans. Je bent inderdaad niet verantwoordelijk voor de gezondheid van je buurvrouw, dus is het misschien mogelijk een tussenweg te vinden? Dat je bijvoorbeeld 1 x in de twee weken met haar wandelt?
Jij bent niet verantwoordelijk voor het gedrag van je buurvrouw. Ieder mens is zelf verantwoordelijk tenzij zij/hij geestelijke problemen heeft. Jij hebt genoeg gedaan met de verzorging van je zieke echtgenoot. Het is nu tijd om voor jezelf te zorgen. Geniet nog een beetje van het leven, dat heb je verdiend!
BeantwoordenVerwijderenMijn antwoord is simpel; ja. Ik vind dat we dingen voor een ander moeten doen. ZB is niet jouw verantwoordelijkheid maar wiens dan wel? Van niemand en dat maakt mij juist regelmatig zo bang we zijn zo egoistisch geworden , maken ons zorgen over ver weg ellende maar die vlakbij slaan we maar over. Ik heb het ook over mijzelf hoor ben ook niet meer zo aardig en attent en daar baal ik van. Ik vind het heel mooi als ik lees zoals jij dat je dit toch doet voor haar. Doen.
BeantwoordenVerwijderenOndanks onze focus op geluk is lang niet iedereen gelukkig, dat klopt. Er zijn veel mensen met wat pech, of veel miserie en het is juist dat niet iedereen bij iemand terecht kan. Wij hebben andere mensen nodig. Ik ben niet zo enthousiast over dat ongebreidelde geluk. We hebben het inderdaad goed, maar er is ook heel veel miserie en eenzaamheid.
BeantwoordenVerwijderenOnze maatschappij focust erg op het individu en het eigen geluk dat telt. Maar we vinden ons geluk ook in het samenzijn met anderen. We hebben elkaar nodig om goed te kunnen leven. We zijn verbonden wezens. Als maatschappij moeten we daar veel meer op inzetten. Er is nu geen plaats voor het verdriet van iemand anders. Eenzaamheid is een groot probleem. We moeten blijven praten met elkaar, verbinding maken."
Dirk de Wachter: ‘ de kunst van het ongelukkig zijn’ práchtig boek over wat de rol van de ander is in ons leven en hoe de ‘ikkigheid’ ons ongelukkig zakt.
BeantwoordenVerwijderenDat is de vraag, wanneer is het "ikkigheid" en wanneer is het goed voor jezelf zorgen?
VerwijderenBovenstaande reactie over ikkigheid en voor jezelf zorgen kwam van Ella en anoniem, hoe heet jij?
VerwijderenSorry, Willy Verboom ( reageer niet zo vaak.. dus vergeet het).
VerwijderenOngelukkig maakt….
BeantwoordenVerwijderenJa ik vind dat je het toch beter wel kan doen. Maar er wel op een andere manier mee proberen om te gaan. Wat maakt haar zo zwijgzaam? Heeft ze niets te vertellen of kost het wandelen haar al zoveel moeite dat ze er niet bij kan praten?
BeantwoordenVerwijderenJe kan het accepteren dat er niet gesproken wordt tijdens de wandeling en zelf ook niets zeggen, je hoeft niet te praten toch?
Of je benoemt onderweg wat je ziet, zelf ontgaan mij tijdens fietsen ook veel dingen, misschien ziet ze ze ook niet. Je hoeft ook niet over levensproblemen te praten.
Als je over je bezoek aan Cobra museum vertelt, hoe reageert ze dan?
Ja die liesblessure. Naar de huisarts geweest. De mri doorgejaagd. En wat kwam er uit? Heup in orde, bekken in orde, knie lichte artrose. Naar de fysio.
BeantwoordenVerwijderenBij de fysio, spieroefeningen gekregen. Die ik ook thuis kan doen. En wat ik ook trouw elke dag doe is spieren sterker maken, dat kan geen kwaad. En ik zak inderdaad minder door het been.
Wel blijf ik de lies voelen tijdens lopen. Niet bij fietsen. Ik loop dus met kleine stapjes, heeeel rustig en draai mijn voet iets naar binnen. Zo kan ik dus lopen.
Wel fiets ik elke dag.
En even over dat wandelen met buuf, als ik zou moeten wandelen om te oefenen, zou ik dat lekker zelf doen. En er zou geen pratende buurvrouw mee hoeven. En ik voel me niet zo vlug bezwaard. En die ikkigheid? Waarom hebben toch altijd de vrouwen daar last van en de mannen veel minder? Had ze niet een echtgenoot? En dan moet de buurvrouw mee?
Oogappels had weer een ijzersterke aflevering over hulp aanvaarden en hulp opgedrongen krijgen. De dunne scheidslijn tussen die twee zaken.
Ben heel benieuwd wat je zelf beslist.
Voor mijzelf is de norm (geworden): als ik ergens té veel weerstand tegen voel, dan doe ik het niet. Dat is voor mezelf niet goed en uiteindelijk voor de ander ook niet.
BeantwoordenVerwijderenDoe wat je hart je ingeeft.
BeantwoordenVerwijderenNou Ella, daar zit je dan met alle verschillende reacties, maar wel mooie antwoorden op je vraag. Belangrijkste is of je zelf er wat mee kunt en dat is vast stof voor een volgend blogje toch?
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie antwoorden allemaal. Ik heb er niets aan toe te voegen. Uiteindelijk blijft het je eigen keuze en heeft het allemaal te maken met de ruimte de er in jezelf aanwezig is.
BeantwoordenVerwijderenOmdat ik christen ben, kan ik met Jezus overleggen. Heb en krijg ik echt geen zin dan doe ik het niet. Maar. Lastige dingen, die voor die ander wel goed zijn, mag ik in principe doen voor Jezus; dan is enige dankbaarheid van degene ,voor wie je wat doet, zeker fijn, maar niet perse nodig, omdat ik het voor Jezus doe.
BeantwoordenVerwijderenMoet je iets doen voor een ander? Tja , dat vind ik lastig, want het ligt er een beetje aan wie het is en wat je moet doen. Voor mijn dochter doe ik bijna altijd alles,maar voor mensen die verder weg staan van mij ben ik toch wat terughoudender, het moet iets zijn wat niet ten koste van mijn eigen welzijn gaat. Misschien egoistisch, maar nu ik ouder word houd ik daar toch in grote mate rekening mee. Het moet ook gaan om iemand die dichtbij me staat en waarvan ik weet dat mocht ik ergens mee zitten dat zij mij ook willen helpen.
BeantwoordenVerwijderenHet gaat om je buurvrouw, dat lijkt me extra lastig. Het idee om een keer in de twee weken te samen te wandelen zou mijn voorkeur hebben. Simone
BeantwoordenVerwijderen