Boek.

 Ik ben een heel bijzonder boek aan het lezen. Al het blauw van de wereld van Mélissa da Costa.

Het ziet er uit en de titel doet ook denken aan een luchtig zomer romannetje. Dat is het niet, integendeel, het is een boek wat onder je huid gaat zitten, dat vind ik een beetje een rare uitdrukking, ik zou zeggen: het gaat in je hoofd zitten. 

Het gaat over een jonge man van 26 die de diagnose Jong Alzheimer krijgt. Niets meer aan te doen. Hij heeft nog een levensduur van ongeveer 2 jaar waarin hij steeds verder zal aftakelen. Verschrikkelijk natuurlijk. Omdat het een zeldzame vorm is willen de dokters en zijn familie dat hij aan allerlei klinische onderzoeken mee gaat doen. Die hem dus niet gaan genezen. Hij heeft daar helemaal geen zin in en besluit om een campertje te kopen om de reis, die hij altijd al wilde maken nu te gaan doen, nu hij dat nog kan, maar hij wil dat niet in z'n eentje doen. Hij plaatst een advertentie waarin hij een reisgenoot zoekt. Daar krijgt hij 1 reactie op. Zonder elkaar van te voren te leren kennen gaan ze samen op reis door de Pyreneeën. 

Vanaf bladzijde 1 heeft het me geboeid, je reist als het ware met ze mee, niet alleen met de tocht  die ze maken maar ook met de reis van hun levens. ( oei, mooi gezegd 😂)

Wat zich afspeelt in zijn hoofd, de dynamiek tussen die twee die toch erg aan elkaar moeten wennen maar ook de beschrijving van de natuur en de dorpjes zijn heel goed beschreven, zo goed zelfs dat ik een bepaald dorpje op internet heb opgezocht omdat ik wilde weten of het wel echt bestaat of dat ze maar wat verzonnen heeft. Het bestaat echt. 

Ik ben nu ongeveer op de helft en tot nu toe was het niet droevig of zo, ik weet natuurlijk niet hoe het verder gaat als het steeds slechter met hem gaat maar nu wil ik alleen maar verder lezen. Gelukkig wordt het vandaag slecht weer, dus alle tijd, terwijl ik nu al weet dat ik het jammer ga vinden als ik het uit heb. 

Een mens die van lezen houdt hoeft zich nooit te vervelen.

Allemaal een hele goede dag.