Nog even terugkomend op het vorige thema; ik denk dat het goed is om er op tijd over na te denken hoe je die laatste jaren door wilt brengen. Door er nu al over na te denken en eventueel maatregelen te nemen kun je zelf de regie houden en zelf dingen beslissen. Als je te lang wacht en er gebeurd iets moet je maar afwachten waar je terecht komt en wie je gaat helpen. Ontspullen, een andere badkamer of een traplift helpen natuurlijk om het langer vol te houden om zelfstandig te blijven.
Genoeg over dit onderwerp.
Of nee, toch niet, in het weekend heb ik een boeiend interview in de bijlage van de Volkskrant gelezen met een interessante jongeman. THOMAS VAN DER MEER. Hij is schrijver maar werkt ook in een verpleeghuis. Over dat werk schrijft hij elke week een column. Die lees ik altijd en elke keer denk ik: je zou iedereen zo'n verzorger gunnen, zóveel inlevingsvermogen.
In dat interview gaat het over waarom hij voor dit werk heeft gekozen maar ook over zijn leven, hij heeft een transgender achtergrond. Hij heeft daar een boek over geschreven WELKOM BIJ DE CLUB. Dat ben ik nu aan het lezen en het is boeiend, lichtvoetig en je krijgt een beetje een indruk hoe het voor iemand is om al vanaf jongs af aan te weten dat je in een verkeerd lichaam zit.
Deze week verschijnt zijn tweede boek: ZULLEN WE DAN MAAR LANG LEVEN waarin zijn de beste columns zijn verzameld.
Ik weet niet hoe ik eventuele linkjes moet plaatsen dus wie het intervieuw ook wil lezen moet even zelf op zoek.
Lot, wat ontzettend fijn dat het zo goed gaat met je partner.
Onbekend, ik had nog nooit van een sam sam huis gehoord, dat lijkt wel een vorm van begeleid wonen, geen eigen keuken lijkt me helemaal niks, je wilt toch nog een beetje eigen baas blijven.
Afijn, dat was het weer voor vandaag, allemaal een hele goede dag 🙋♀️
Zoals ik al eerder schreef het loopt toch bijna altijd anders dan je nu kan bedenken. Badkamer moet nog verbouwd worden, we hebben al verhoogd toilet en simpele douche. Weet niet of er een traplift kan op onze steile trap en de andere toegankelijk maken is niet meer in mijn macht dat is van man. Hij weet niet waar hij zijn spullen kan laten, heeft al een grote schuur en container die vol zitten met spullen waar waarschijnlijk nooit meer wat mee gedaan wordt. We zien wel is zijn motto.
BeantwoordenVerwijderenAls hij overlijdt sta ik ingeschreven bij woonstichting vlakbij dochter en verder kan ik niks regelen en is het afwachten. Ben lid van NVVE en ga binnenkort toch maar eens wilsbeschikking bekijken.
Ik vind het heel lastig : voorbereid zijn. Waarop allemaal en tegen de tijd dat we het nodig hebben zijn de regeltjes weer veranderd.
Het is hier een saaie, grauw, grijze, regenachtige dag. Maar ik was bijtijds op, het is hier in de regio herfstvakantie. Dus kwam er om 8 uur een jongetje van 10, om vandaag hier te blijven. Zijn broer zit op Terlet, niet dat er gevlogen kan worden. Maar blijkbaar is er genoeg te doen. Wel vroeg hij of hij vanmiddag opgehaald kan worden door opa. Hij wist alleen nog niet hoe laat. Leve de grootouders met alle tijd.
BeantwoordenVerwijderenHet artikel in de Volkskrant ook gelezen. Ik vrees wel dat Thomas een uitzondering is.
En met verbazing gelezen over dat sam/sam huis. Ben wel benieuwd wie dat nou zou willen.
Vandaag wordt het een heel rustig dagje. Mijn hele lijf protesteert van het werken in de tuin. Ik vrees dat ik zelfs de auto neem voor de boodschappen. Verwennerij. Ik weet het.
Wij hebben onlangs een huis gekocht in een Knarrenhof, aan de rand van het centrum van een levendige stad. De bouw gaat nog zo'n 3 jaar duren, maar dat is fijn, kunnen we er langzaam naar toe groeien!
BeantwoordenVerwijderenMarijke
Bij een sam/sam huis is het ook de bedoeling dat wie nog fit is degene die minder fit is helpt, rijst bij mij de vraag in hoeverre. Leuk bedacht maar als je nog werkt zit je daar toch ook niet op te wachten. Mijn collega woont in een 55plus appartement , daar is ze met haar 60 jaar een van de jongste. Zij werkt zo'n 38 uur per week. Ze heeft al een aantal keren buren geholpen die slecht ter been zijn en laatst lag haar buurman nadat ze hem al eens geholpen had dood in huis. Zijn zus vond hem op de grond naast zijn zstoel en had niet door dat hij al dood was en belde aan bij mijn collega , of zij wilde helpen hem weer in zijn stoel te zetten . Mijn collega is er de hele avond druk mee geweest, een ambulance bellen , de huis arts van de buurman etc. De zus was tezeer van slag om ook maar iets te ondernemen. Natuurlijk kan dit ook voorkomen als je in een gewone rijtjeswoning woont, maar in een 55 plus flat is het eerder standaard dan een uitzondering. In de 3 jaar dat ze er woont zijn er al 4 mensen overleden en is haar al meermaals om hulp gevraagd. Op zich wil ze best helpen maar met een volle werkweek word het haar ook wel eens teveel.
BeantwoordenVerwijderen